Τετάρτη 21 Νοεμβρίου 2018

Παραδοσιακό Κουτουκάκι η Άμπελος, Νέα Ιωνία, Βόλου

...Εκεί, προς έκπληξή μου και μεγάλη χαρά, είδα μπουζουκάκι και κιθαρίτσα!
Ο Κώστας Καραμπερόπουλος, γνωστός κι αγαπημένος, ο κιθαρίστρας, τον Αλέξανδρο Γκαζίλα, όμως, δεν τον ήξερα!
Να, που ήταν η ευκαιρία να τον μάθω και να μ' αρέσει κιόλας!
Έτυχε απόψε ο Κώστας, να τραγουδάει, εκεί!
Έτυχε να μου πει ο άντρας μου, χθες, "να πάμε μια μέρα αυτή την βδομάδα, να τον ακούσουμε σε άλλο μαγαζί!"
"Από βδομάδα, ξέρεις ότι αυτή, δεν μπορώ, για τους Χ, λόγους." του είπα στο τηλέφωνο.
Έτυχε, σήμερα πρόταση της παρέας, να βγούμε, κι είπεν ο άντρας μου, ο οποίος το μεσημέρι είχε πιεί και τα τσιπουράκια του, να μου πει:
"Το βράδυ θα πάμε βόλτα, μας περιμένουν τα παιδιά! Οι τάδε κι ο Τάδε."

Γκρίνιαξα: "Μα, από βόλτα έρχεσαι! Να με ρωτάς κι εμένα, άλλη φορά, πριν κανονίσεις κάτι, κ.λ.π. γνωστά, γιατί δεν είμαι τύπος του πολύ έξω, εν αντιθέσει με τον άντρα μου, που αν δεν βγει την βόλτα του, θα σκάσει! Θυμίζει τους άντρες της παλιάς εποχής, που χτύπαγαν κάρτα στο καφενείο, βρέξει, χιονίσει!
...Κι εγώ, ακόμα πιο παλιάς σχολής, όσο γερνάω, προτιμάω την ζεστούλα, την πυζάμα και την γατούλα μου! Άμα βγω, όμως, βγήκα! Δύσκολα γυρίζω, κι ίσως πολλά κομμάτια μου... μένουν ακόμα, εκεί!

Τριτιάτικα, ούτε που θα το συζητούσα.
Υπήρχε μια γυναίκα όμως στην παρέα, που την συμπαθώ ιδαίτερα, αλλά και πάλι, ήμουνα 50-50.
Αν σας πω, ότι ξαπλώνοντας λίγο το μεσημέρι, μια σκηνή ονείρου, το έκανε 100 τις 100%, κι ήμουνα έτοιμη πολύ πριν τον άντρα μου, δεν θα το πιστέψετε...!
Ναι, πήγα, μ' άρεσε πολύ, μεγάλωσε και η παρέα, θα έχανα, αν δεν πήγαινα, πιστεύω πως τίποτα δεν είναι τυχαίο σ' αυτή τη ζωή!
Δεν είχα βέβαια έτοιμα "σύνεργα", γνωρίζοντας όμως, πως έτσι κι αλλιώς, δεν είναι καλά, τα πήρα. Χρειάζομαι καινούργια μηχανή, αλλά... δεν ανήκει στις προτεραιότητές μου.
Κυκλοφορούν τόσα κινητά, πια (δεν σκοπεύω να αλλάξω την αντίκα μου, ήδη προς κατάργηση κινητού, κλείνω, παρά αγοράς συγχρόνου...), οπότε, μη μου περιφρονήσετε τα "εν κόποις, ενθύμιά μου"...
Ακόμα και ο τρόπος που τ' ανεβάζω τα βίντεο, είναι αυτός που είχα μάθει πριν 12 χρόνια, κι είναι χρονοβόρος και δύσκολος.
Επίσης, δεν ξέρω να κόψω, να μοντάρω, να φωτήσω, κ.λ.π.
Είμαι τεχνολογικά πολύ πίσω, μη μαλώσετε γι' αυτό, προσωπικά, μου φτάνει. Ότι έμαθα, έμαθα. Ως εκεί. Τώρα θέλω να μάθω άλλα πράγματα, που δεν αφορούν τεχνολογία και κουμπάκια...

Τα γράφω όλα αυτά, κι έτυχε στην αποψινή ανάρτηση, για να με καταλάβετε, ελαφρώς... πως η ουσία είναι:
Τα προβάλλω ως ΤΙΜΗ, στους δυο καλλιτέχνες και ως ενθύμια της ζωής μου, γιατί τα ξαναείπαμε, οι σελίδες μου, δεν παύουν να είναι και ημερολόγιά μου.
Προσωπικά τους "ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ" για την υπέροχη μουσική βραδιά και τους εύχομαι ολόψυχα, "ΤΑ ΚΑΛΥΤΕΡΑ"!

Και στο Παραδοσιακό κουτουκάκι, η Άμπελος, που κάθε μέρα έβλεπα, μα ποτέ δεν είχα πάει, αν και πήγαμε χορτάτοι, πολύ ζεστή η ατμόσφαιρά κι απ' ότι είδα στα ασταμάτητα πηρούνια των άλλων, ΚΑΛΗ και η κουζίνα του!
...Εγώ και μόνο που είδα την εικόνα της Αγίας Ειρήνης, εκεί, είχα ήδη "γευθεί" το ΚΑΛΥΤΕΡΟ πιάτο...
"Καλές δουλειές και Καλόν χειμώνα", εύχομαι ολόψυχα και στο μαγαζί!
Είπαμε: "Πρώτα ο Θεός, θα ξαναπάμε!"