Όλα πήγαν τόσο καλά με το Γιάννη Τσίγκρα στο Βόλο, που άρχισα να ανησυχώ... Αλλά η Ελλάδα δε σε αφήνει ποτέ ανήσυχο και κυρίως να ξεχάσεις τι είναι: Αντί δέκα τευχών αγοράς εντύπου περιοδικού "κριτικός", αναλαμβάνει να γράψει για το βιβλίο σου. Αναρωτιέμαι πόσα παίρνει γι αυτά που μιλάει στην τηλεόραση. Το κάνουν τρία τουλάχιστον έντυπα περιοδικά και άλλα τόσα ιντερνετικά. Χώρια οι επιτροπές βραβείων. Δεν μπαίνει θέμα εισαγγελέως, έχω και ονόματα για να προφυλάξω φίλους, από παραλογοτεχνικά στέκια... Και μόλις γυρίζω με περιμένει λεκτική αυτοπεολειχία που δεν ξέρω αν πρέπει να θαυμάσω την ευλυγισία ή τον πόθο για ελευθερία του λόγου... 
Αν ήμουνα προπονητής θα πήγαινα στη μέση του γηπέδου και θα άρχιζα: Λοιπόν, αυτή είναι η μπάλα, γιατί την έχουμε χάσει. Εμπρός στον έρημο δρόμο της νύχτας του Βόλου που χάραξε ο Τσίγκρας ως το τελευταίο καφενείο στον Άναβρο.
Αν ήμουνα προπονητής θα πήγαινα στη μέση του γηπέδου και θα άρχιζα: Λοιπόν, αυτή είναι η μπάλα, γιατί την έχουμε χάσει. Εμπρός στον έρημο δρόμο της νύχτας του Βόλου που χάραξε ο Τσίγκρας ως το τελευταίο καφενείο στον Άναβρο. 
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου