Σμηναγός Γεώργιος Μπαλταδώρος, ετών 34
Α Θ Α Ν Α Τ Ο Σ
***
Η ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΠΤΗΣΗ ΤΟΥ ΦΡΟΥΡΟΥ ΤΟΥ ΑΙΓΑΙΟΥ ΤΟΥ ΟΠΟΙΟΥ Ο ΘΑΝΑΤΟΣ ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΕ ΤΗ ΧΩΡΑ
....................
***
Καλό ταξίδι άγνωστε αδερφέ... κι εκεί που πετάς, γίνε προσευχή για όλους μας...
Είναι βαρύ αυτό το απόγευμα κι ας είναι Ανάσταση. Την οθόνη του υπολογιστή μου στοιχειώνει η φωτογραφία σου να με κοιτά κατάματα και να με ελέγχει. Κοιτάζω ένα παιδί 34 ετών τόσο σίγουρο για τον εαυτό του, τόσο σίγουρο για τις επιλογές του και ντρέπομαι.Μπροστά στην οθόνη του υπολογιστή μου κλαίω σα να σε ήξερα προσωπικά... δε σε ήξερα. Ούτε εσύ με ήξερες μα σαν επέλέξες επάγγελμα, την προστασία μου είχες στο μυαλό σου κι ας μη με ήξερες προσωπικά... κι αυτό απόψε με βαραίνει. Δε σε λυπάμαι ρε συ Γιώργη. Σε θαυμάζω... Την οικογένειά σου λυπάμαι, τα παιδιά και τη γυναίκα σου, τον πατέρα και τη μάνα σου και τα αδέρφια σου, αυτούς λυπάμαι. Τους λυπάμαι γιατί τους κλήρωσε βαρύ φορτίο να αποχαιρετήσουν έναν ήρωα ζώντας σε μια πατρίδα αγνωμόνων . Την πατρίδα λυπάμαι που μετρά μείον έναν ήρωα. Λυπάμαι και το Αιγαίο που σε τύλιξε ενώ σε είχε ανάγκη να το προστατεύεις από ψηλά. Δε σε λυπάμαι ρε συ Γιώργο. Στους ήρωες δεν ταιριάζει ο οίκτος. Αξίζει ο σεβασμός... αξίζει το δέος. Αυτό αισθάνομαι για σένα: δέος. Κι αν κλαίω μπροστά στη φωτογραφία σου που στοιχειώνει τον υπολογιστή μου είναι γιατί νιώθω ότι δε σου αξίζω... ότι δε σου αξίζουμε... όπως δεν αξίζουμε στον Άγγελο και στο Δημήτρη... γι’ αυτό είναι τιμή μας που σας έχουμε κι αυτή η τιμή είναι απόψε ασήκωτη...
Σε λίγο η είδηση σου θα παίξει στις ειδήσεις του ΣΚΑΙ και θα σε δούμε, όλοι εμείς για τους οποίους πετούσες. Και βλέποντάς σε θα πούμε για «τους παλιότουρκους που σε σκότωσαν» και πώς χάθηκες άδικα... κι έπειτα, μιας και δε σε ξέραμε προσωπικά, θα την αράξουμε για να δούμε παθιασμένοι το project με το οποίο ο τούρκος καναλάρχης στηρίζει τον πρόεδρο των γειτόνων μας και βλέποντας το αποχαυνωμένοι, θα γεμίσουμε τις τσέπες του με ευρώπουλα, ευρώπουλα με τα οποία θα στηρίξει τον πρόεδρο για να παίζει στις πλάτες των συναδέλφων σου το λιοντάρι... και δε θα τολμήσουμε να διανοηθούμε τη σχέση του δικού μας καναπέ με το δικό σου Αιγαίο...
Γιατί το Αιγαίο ρε συ Γιώργο είναι δικό σου, όχι δικό μας... εμάς μας αρκεί ένας καναπές, δυο τρεις χασομέρηδες σε ένα σπίτι στην Τουρκία (!) και άλλοι πέντ’ έξι χασομέρηδες σε ένα νησί στο πουθενά για να είμαστε ήρεμοι και ευτυχισμένοι κι ας γεμίζουμε με την ευτυχία μας ευρώπουλα στους φίλους αυτού που έκανε τη ζωή σου δύσκολη...
Σε λίγο η είδηση σου θα παίξει στις ειδήσεις του ΣΚΑΙ και θα σε δούμε, όλοι εμείς για τους οποίους πετούσες. Και βλέποντάς σε θα πούμε για «τους παλιότουρκους που σε σκότωσαν» και πώς χάθηκες άδικα... κι έπειτα, μιας και δε σε ξέραμε προσωπικά, θα την αράξουμε για να δούμε παθιασμένοι το project με το οποίο ο τούρκος καναλάρχης στηρίζει τον πρόεδρο των γειτόνων μας και βλέποντας το αποχαυνωμένοι, θα γεμίσουμε τις τσέπες του με ευρώπουλα, ευρώπουλα με τα οποία θα στηρίξει τον πρόεδρο για να παίζει στις πλάτες των συναδέλφων σου το λιοντάρι... και δε θα τολμήσουμε να διανοηθούμε τη σχέση του δικού μας καναπέ με το δικό σου Αιγαίο...
Γιατί το Αιγαίο ρε συ Γιώργο είναι δικό σου, όχι δικό μας... εμάς μας αρκεί ένας καναπές, δυο τρεις χασομέρηδες σε ένα σπίτι στην Τουρκία (!) και άλλοι πέντ’ έξι χασομέρηδες σε ένα νησί στο πουθενά για να είμαστε ήρεμοι και ευτυχισμένοι κι ας γεμίζουμε με την ευτυχία μας ευρώπουλα στους φίλους αυτού που έκανε τη ζωή σου δύσκολη...
Γι’ αυτό σου λέω, δε σε λυπάμαι ρε συ Γιώργο. Είμαι πολύ ασήμαντη για να σε λυπάμαι, είμαι πολύ μικρή για να σου προσφέρω τη λύπη μου... τον εαυτό μου λυπάμαι, λυπάμαι εμένα και όλους αυτούς τους σαν εμένα, που με τη βλακεία και τον ωχαδερφισμό μας, δε σε βοηθήσαμε την ώρα που εσύ μας προστάτευες... ούτε σου συμπαρασταθήκαμε έτσι για το γαμώτο...και που με την αδιαφορία και τον ωχαδερφισμό μας, θα πληγώσουμε κι άλλο την οικογένειά σου που από σήμερα απέκτησε ένα καρφί στην καρδιά...
Δε σε λυπάμαι ρε συ Γιώργη: τους ήρωες δεν τους λυπάσαι... τους θαυμάζεις , τους σέβεσαι, τους προσκυνάς... μόνο τους ήρωες προσκυνάς, κανένα άλλο είδωλο... κι αν κλαίω απόψε, κι αν το απόγευμα είναι βαρύ παρά την Ανάσταση, είναι που η Ανάσταση ξεκίνησε για σένα, μα για μας δεν έχει ξημερώσει ακόμα: γιατί η Ανάσταση αδερφέ θέλει συνείδηση, θέλει αξιοπρέπεια, θέλει παλικαριά... ποτέ κανένας αδιάφορος δεν αναστήθηκε, ποτέ κανένας ασυνείδητος δεν κατάλαβε το θαύμα...
Εμάς λυπάμαι ρε συ Γιώργο, όχι εσένα: εσύ τουλάχιστον συνάντησες το τέλος σου με το πάθος του Αθάνατου... ενώ εμείς συναντάμε τις ζωές μας με την απάθεια του νεκρού...
δε σε λυπάμαι ρε συ Γιώργο... σε ντρέπομαι... σε ευγνωμονώ... σε ευχαριστώ...
Καλό ταξίδι άγνωστε αδερφέ... κι εκεί που πετάς, γίνε προσευχή για όλους μας...''(από Hypatia Theon) Via ΕΡΙΕΤΑ ΦΙΛΤΙΚΑΚΗ
Εμάς λυπάμαι ρε συ Γιώργο, όχι εσένα: εσύ τουλάχιστον συνάντησες το τέλος σου με το πάθος του Αθάνατου... ενώ εμείς συναντάμε τις ζωές μας με την απάθεια του νεκρού...
δε σε λυπάμαι ρε συ Γιώργο... σε ντρέπομαι... σε ευγνωμονώ... σε ευχαριστώ...
Καλό ταξίδι άγνωστε αδερφέ... κι εκεί που πετάς, γίνε προσευχή για όλους μας...''(από Hypatia Theon) Via ΕΡΙΕΤΑ ΦΙΛΤΙΚΑΚΗ
ΠΩΣ ΕΙΠΑΤΕ;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;
«Το πιο πιθανό σενάριο για την πτώση του αεροπλάνου είναι η “παραίσθηση”»
Ο στρατιωτικός αναλυτής Πάρις Καρβουνόπολος μίλησε για το τραγικό δυστύχημα με το Mirage 2000
10
Ο στρατιωτικός αναλυτής Πάρις Καρβουνόπουλος μίλησε στο κεντρικό δελτίο ειδήσεων του ANT1 για το τραγικό δυστύχημα με την πτώση του Mirage 2000-5 και την απώλεια του σμηναγού, Γιώργου Μπαλταδώρου. Ο γνωστός αναλυτής έκανε επίσης μία εκτίμηση για τα αίτια της πτώσης του αεροπλάνου.
«Οι περισσότεροι από τους οποίους έχω μιλήσει αποδίδουν την πτώση σε "παραίσθηση"», σχολίασε ο κ. Καρβουνόπουλος και συνέχισε: «Είναι ένα εφιαλτικό ενδεχόμενο για κάθε πιλότο και φαίνεται ότι έχουμε μία τέτοια περίπτωση».
Ο Πάρις Καρβουνόπουλος αναφέρθηκε χρονικά στο περιστατικό: «Μέχρι τις 10:00 το πρωί το αεροδρόμιο της Σκύρου ήταν εκτός δράσης λόγω της κακής ορατότητας. Μόλις άνοιξε οι πιλότοι των δύο Mirage 2000-5 πήραν αποστολή αναχαίτισης. Είχαν επαφή με τους Τούρκους στη Μυτιλήνη. Από εκεί και αφού τους αναχαίτισαν πολλές φορές έφθασαν παρακολουθώντας τους μέχρι τη Ρόδο. Οι Τούρκοι τους οδήγησαν ξανά μέχρι τη Μυτιλήνη. Όλα αυτά με αερομαχίες κατά διαστήματα».
Και συνέχισε: «Οι δύο πιλότοι μας φυσιολογικά κουρασμένοι επέστρεφαν στη Σκύρο για προσγείωση. Ήταν σε κλειστό σχηματισμό και στα 9.000 πόδια άρχισε η κάθοδος. Θεωρητικά ήταν μία εύκολη προσγείωση. Στην κάθοδο βρήκαν σύννεφα στα 3.000 πόδια. Μπήκαν στη νέφωση κι εκεί φαίνεται ότι ο εφιάλτης κάθε πιλότου, η παραίσθηση "χτύπησε" τον σμηναγό».
Τέλος ανέφερε ότι «το αεροσκάφος που ακολουθούσε κατάλαβε ότι κάτι δεν πάει καλά. Ήταν μόλις στα 1000 πόδια όταν ο σμηναγός είχε ήδη "καρφώσει" τη θάλασσα. Μέχρι να τραβήξει το χειριστήριο είχε βρεθεί στα 300 πόδια και το έσωσε η εμπειρία του. Η παραίσθηση είναι το πιο λογικό σενάριο. Έχουν ακουστεί πολλά για μηχανικές βλάβες κτλ αλλά όλοι οι χειριστές μιράζ λένε πως ό,τι και να σου συμβεί έχεις 6-8 δευτερόλεπτα να πηδήξεις και να αναφέρεις τι βλάβη έχεις».
...δε νομίζω πως υπάρχουν λέξεις, φωτογραφίες, πράξεις που μπορούν να περιγράψουν, ΤΙΠΟΤΑ!
ΑπάντησηΔιαγραφήΔε δέχομαι ότι εν καιρώ ειρήνης χάνονται πρωτοπαλλήκαρα και σε ασκήσεις πέφτουν αεροπλάνα.
Αρνούμαι.
Γενικώς, αρνούμαι να φέρω ειδήσεις επί του θέματος.
Τόσο αντέχει η γεφυρά μου...
"ΚΑΛΟ ΤΑΞΙΔΙ" στον ΗΡΩΑ, κι ο Θεός μας να δώσει δύναμη στην οικογένειά του...
"Η παραίσθηση είναι το πιο λογικό σενάριο."
ΑπάντησηΔιαγραφήΠως στέκει αυτό, δεν καταλαβαίνει!
Κι όλο φέρνω, όλο συμπληρώνω.
ΑπάντησηΔιαγραφήΘα προσπαθήσω να το παλαίψω, να "ξεφύγω"...
Και θα φέρω λουλούδια για φόντο.
Δε μπορεί ο δικός μου Χριστός, να ... περιμένει παλληκάρια!
Στην αγκαλιά ΤΟΥ είναι, αλλά... δεν ξέρω.
Σίγησα, γιατί αδυνατούσα, όχι από αδιαφορία, φυσικά!
ΑπάντησηΔιαγραφήΑς είναι το τελευταίο παλληκάρι μας που χάνεται, έτσι!
ΑΘΑΝΑΤΟΣ!