JUMBO Βόλου, πώς θα φύγουμε;

JUMBO Βόλος

ΠΩΣ ΝΑ ΕΡΘΕΤΕ (πηγή)

***

...Πέτυχα και την κατάλληλη φωτογραφία!

Ναι, όπως το λέει: Τελικά, τα παιχνίδια είμαστε εμείς!

Και να σας εξηγήσω γιατί, γιατί έμεινε στα απωθημένα μου.

Αν και πέρασαν δυο μήνες, από τότε που πήγα, ακόμα δεν μπορώ να το ξεχάσω, ούτε να το ξεπεράσω, κυρίως δε, δεν μπορώ να αποδεχθώ τη νέα του διαρρύθμιση! Την θεωρώ, ΑΝΘΡΩΠΙΝΩΣ, ΑΠΑΡΑΔΕΧΤΗ!

Μία είσοδος και μία έξοδος!

Ακόμα και τα ζώα, αν πήγαιναν, θα βέλαζαν από ασφυξία.
Απορώ, πως ο κόσμος του Βόλου, δεν αντέδρασε, απορώ πως, το ίδιο το μαγαζί, ταλαιπωρεί ή καλύτερα, ΤΙΜΩΡΕΙ, τους ίδιους τους πελάτες του!

Να εξηγήσω την περίπτωσή μου...
Είχα πολύ καιρό να πάω. Χρειαζόμουνα "κάτι" συγκεκριμένο που ήξερα που θα το βρω.Είχα πάρει παλιότερα και ήθελα ένα ίδιο. (προϊόν)
Πιεσμένη σε χρόνο,και κουρασμένη αφάνταστα, (απ' τις δουλειές στο χωριό), σούρουπο ήταν, πήρα ένα ταξί και πετάχτηκα, μέχρι εκεί, εφόσον ήξερα, ότι το συγκεκριμένο προϊόν, θα το έβρισκα μόνο, εκεί..

Έφτασα, πήρα ένα καρότσι, ποτέ δεν ξέρεις τι ωραίο μπορεί να βρεθεί στον δρόμο σου... και μπήκα.
Στην αρχή είδα πως έλειπε η κυλιόμενη σκάλα.
"Κάναμε αλλαγές"! μου είπαν. "Από πότε έχετε να 'ρθείτε;"
Δεκτόν. Ο κόσμος αλλάζει, εξελίσσεται, πάμε μπροστά. "Εσύ μένεις πίσω, κυρά Κατερίνα, σπρώξε το καρότσι και προχώρα και ψάξε να βρεις που είναι το "προϊόν" σου... είπα στον εαυτό μου και προχώρησα.
..............
Τί προχώρησα;
Και προχωρούσα και προχωρούσα και βαριανάσαινα  και πονούσαν τα πόδια μου.... απ' τα ακατάλληλα για τζόκινγκ, παπούτσια.
Πέρασα διαδρόμους και στενάκια, είδα όλα τα είδη που είχε το μεγάλο μαγαζί, θέλοντας και μη.
Πριν καν, βρω το "προϊόν" μου, είχα αρχίσει να δυσανασχετώ.
Αναγκαστική πορεία και περάσματα, ανάμεσα σε ράφια, κι όλο ρώταγα που υπάρχει έξοδος και ταμείο (αφού βρήκα το "προϊόν", κι αυτό το πήρα, μόνο για τον κόπο που έκανα, τα ατέλειωτα ταμπελάκια, κρεμασμένα ψηλά, αυτά που έδειχναν την αναγκαστική πορεία της μίας και μοναδικής εξόδου και (ταμείων), με είχαν θυμώσει και κυρίως με είχαν προσβάλλει ως άνθρωπο.
Κοίταζα για παράθυρο...
Για αέρα...
Πουθενά.
Ράφια με πανέμορφα παιχνίδια κι άλλα είδη, να είσαι πλούσιος, να τ' αγοράσεις όλα, αφού βρεις έξοδο με ταμείο, και ν' αρχίζεις να χαρίζεις σ' ΟΛΟΝ τον κόσμο!
Το σκέφτηκα εκείνη την στιγμή.
Ποιο εύκολο μου φάνηκε το να γίνω πλούσια, παρά να βρω έξοδο...
Αν έδιναν και πατίνια... μαζί με το καρότσι...
Ρώταγα υπαλλήλους και ξαναρώταγα.
Γελούσαν...
"Ενώθηκαν τρία μαγαζιά, ναι, να το ξέρετε για την επόμενη φορά, πρέπει να περπατήσετε 1; (1μιση χιλιόμετρο; δε θυμάμαι ακριβώς, να μην πω και ψέμα), την επόμενη φορά να φορέσετε βολικά παππούτσια..." μου το είπαν και στα ταμεία και αγόρια και κορίτσια.
Είχα χιούμορ... η γριά! φαίνεται...
...ΜΑ, δεν είναι αυτό!
Περισσεύει το δικό μου μάθημα και πάθημα, μπροστά στον τόσο κόσμο που είδα εκεί μέσα. Μανάδες με πολλά παιδάκια, άλλα αγκαλιά, άλλα μέσ' τα καρότσια, γιαγιάδες, νέοι, ουρές στους διαδρόμους, πατείς με, πατώ σε, δεν ήταν θέμα κάλου και πόνου, ήταν η λογική σκέψη, πως σε μια στραβή (έκτακτο υγείας πελάτου, ενός σεισμού, μιας πυρκαγιάς, κ.λ.π.) αυτός ΟΛΟΣ ο αμέριμνος κόσμος... τί θ' απογίνει;
Αυτό, με τρέλαινε σα σκέψη, κι όμως απ' ότι έδειχνε η πράξη, δεν έβλεπες παράθυρο, μόνο ηλεκτρικά φώτα...
Θα μου πεις, υπάρχουν γεννήτριες, κι όλα τα απαραίτητα, αλίμονο, αν ΤΟΣΟ μεγάλα καταστήματα, δεν τηρούν τις νόμιμες ανθρώπινες προϋποθέσεις!

Όμως... δεν ξέρω. Βιαζόμουνα, θέλω να πιστεύω πως ακόμα είμαι ένας φυσιολογικός άνθρωπος, ένιωσα την ανάγκη να βγω, δεν υπήρχε λόγος να "τιμωρούμαι", διασχίζοντας χιλιόμετρα, μπορώ δε μπορώ, ένιωσα σαν ζώο, σαν "παιχνίδι" τους, είμαι ειλικρινής και το γράφω.
Τόσα ταμεία σε μία και μοναδική έξοδο, γιατί;
Τόσο δύσκολο είναι να μοιραστούν και σε άλλες κλειδωμένες πόρτες, που είναι μόνο για το προσωπικό;
Πόσο θα στοιχίσει στο μαγαζί;
Πόσο θα στοιχίσει, όμως, αν κάποιος πάθει ανακοπή, για χ λόγους, να μην πω και περισσότεροι για χίλιους άλλους λόγους;

...Κι ύστερα, έπρεπε να περπατήσω κι άλλο, πάλι, να κάνω ολόκληρο κύκλο, για ν' αφήσω το μεγάλο και βαρύ καρότσι μου, να πάρω το ευράκι μου...

Δημοσιογράφα δεν είμαι, μα Άνθρωπος και παθούσα, ΑΝΕΥ ΛΟΓΟΥ και ΑΙΤΙΑΣ, υπήρξα, το να μην ξαναπάω, το μόνο εύκολο, μα επειδή πηγαίνουν άλλοι και μάλιστα πολλοί, κι επειδή ΝΟΙΑΖΟΜΑΙ, (για την υγεία και την ψυχολογία του κόσμου), το γράφω, για ΤΟ ΚΑΛΟ ΟΛΩΝ, ακόμα και του ίδιου του μαγαζιού.

Αυτά και εν πολλοίς και αρκετά καθυστερημένα. Αν ξεσπούσα εκείνο το βράδυ, θα είχα γίνει πρωτοσέλιδο.
Δεν μ' αρέσει να υποτιμούν την νοημοσύνη μου.
Δεν είμαι ζώον. (κι αυτά έχουν δικαιώματα)
Είμαι άνθρωπος.
Όφειλαν να ενημερώνουν με εξωτερικές ταμπέλες, πως η έξοδος είναι μετά από χίλια τόσα μέτρα περπάτημα, υπευθύνη των πελατών η είσοδος, κ.λ.π. όπως κάνουν και στις βαθιές θάλασσες...