***
***
Σχ. Εκεί που "ανταμώνουν", κόρη και πατέρας!( και όχι, μόνο!)
(Ποιός είπε ότι ξέχασα την Ριτσέϊκη ρίζα; Λάθος!Νομίζετε.)
Εκεί που ανταμώνουν οι σκέψεις και οι Προσευχές, όλων των ανθρώπων, ειδικά αυτές τις μέρες.
Εκεί, "σκάλωσα" κι εγώ, (κι όχι μόνο αυτές τις μέρες), διαβάζοντας ειδήσεις.
Τί είναι χαρά, τελικά και πόσο όμορφο είναι, (πάλι) τελικά, να "προκαλείς", με την "όποια", δική σου;
Θα μου πεις, πάντα έτσι ήταν, απλά, δεν μάθαινες τις στεναχώριες του κόσμου όλου, τόσο εύκολα!
Ναι, αυτό φταίει.
Η Τεχνολογία και η εξέλιξή της, "σκότωσε" την πραγματική και "στενή", πρώην χαρά μας.
Τόσο στενή, που χωρούσε μόνο, την οικογένειά μας, την γειτονιά μας, το χωριό μας, άιντε και μια γενική καλή εικόνα της Ελλάδας μας!
Τώρα;
Τώρα μάθαμε, τελικά, πως: "...ἔχεις ἀκόμη νὰ κλάψεις πολὺ
ὥσπου νὰ μάθεις τὸν κόσμο νὰ γελάει."
Υγ. Και να Προσευχόμαστε, βεβαίως - βεβαίως!
Να μην μπορεί να χαρεί ο άνθρωπος όμως. Τη στιγμή που ανταλλάσσουμε ευχές, διαβάζεις πως στην Ινδονησία οι νεκροί πλησιάζουν τους 500 και αναμένεται να αυξηθεί ο αριθμός τους και πως στο Σουδάν 43 διαδηλωτές, (από όσους διαδήλωναν ζητώντας να μην ακριβύνει το ψωμί), δολοφονήθηκαν από τις δυνάμεις ασφαλείας του δικτάτορα Ελ Μπεσίρ.
Παλαιστίνη, Υεμένη, Συρία, είναι μόνιμα ανοιχτές πληγές, πάντα στο μυαλό μας, πάντα να κλέβουν κάτι απ' τις μικρές χαρές που μπορεί να αισθανθούμε....
Παλαιστίνη, Υεμένη, Συρία, είναι μόνιμα ανοιχτές πληγές, πάντα στο μυαλό μας, πάντα να κλέβουν κάτι απ' τις μικρές χαρές που μπορεί να αισθανθούμε....
Πάντα επίκαιρη η "προσευχή" του Ρίτσου
«Καλέ θεούλη
εμείς είμαστε καλά.
Κάνε εσύ καλέ θεούλη,
νάχουν όλα τα παιδάκια,
ένα ποταμάκι γάλα,
μπόλικα αστεράκια,
μπόλικα τραγούδια.
«Καλέ θεούλη
εμείς είμαστε καλά.
Κάνε εσύ καλέ θεούλη,
νάχουν όλα τα παιδάκια,
ένα ποταμάκι γάλα,
μπόλικα αστεράκια,
μπόλικα τραγούδια.
Κάνε εσύ καλέ θεούλη,
νάναι όλα καλά,
έτσι που κι εμείς
να μην νοιώθουμε ντροπή
για την τόση μας χαρά»
νάναι όλα καλά,
έτσι που κι εμείς
να μην νοιώθουμε ντροπή
για την τόση μας χαρά»
***
Σχ. Εκεί που "ανταμώνουν", κόρη και πατέρας!( και όχι, μόνο!)
(Ποιός είπε ότι ξέχασα την Ριτσέϊκη ρίζα; Λάθος!Νομίζετε.)
Εκεί που ανταμώνουν οι σκέψεις και οι Προσευχές, όλων των ανθρώπων, ειδικά αυτές τις μέρες.
Εκεί, "σκάλωσα" κι εγώ, (κι όχι μόνο αυτές τις μέρες), διαβάζοντας ειδήσεις.
Τί είναι χαρά, τελικά και πόσο όμορφο είναι, (πάλι) τελικά, να "προκαλείς", με την "όποια", δική σου;
Θα μου πεις, πάντα έτσι ήταν, απλά, δεν μάθαινες τις στεναχώριες του κόσμου όλου, τόσο εύκολα!
Ναι, αυτό φταίει.
Η Τεχνολογία και η εξέλιξή της, "σκότωσε" την πραγματική και "στενή", πρώην χαρά μας.
Τόσο στενή, που χωρούσε μόνο, την οικογένειά μας, την γειτονιά μας, το χωριό μας, άιντε και μια γενική καλή εικόνα της Ελλάδας μας!
Τώρα;
Τώρα μάθαμε, τελικά, πως: "...ἔχεις ἀκόμη νὰ κλάψεις πολὺ
ὥσπου νὰ μάθεις τὸν κόσμο νὰ γελάει."
Κι αυτό πάλι, ο Ρίτσος μας το πρόλαβε!
Αφού λοιπόν, δεν μπορούμε να χαρούμε, όλοι μαζί και να συγχρονίσουμε τις χαρές μας ή τις λύπες μας, ως τότε, όλοι μαζί, μπορούμε τουλάχιστον, να τραγουδάμε!
Υγ. Και να Προσευχόμαστε, βεβαίως - βεβαίως!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου