ΤΥΠΟΣ ΠΡΟΣΕΥΧΗΣ
Υπήρξαν εποχές που έβλεπες στον καθρέφτη
το πρόσωπό σου,
έλεγες τότε "αυτός",κι έδειχνες, σαν τον καταδότη.
Δεν εννοούσες "τί σπουδαίος που είμαι....",απλώς συμφωνούσες
κάπου,
κάπου,
σ'εκείνους τους μυστικούς διαλόγους
-να ήσαν τύποι προσευχής;-
πως το ζητούμενον ευρέθη
Σήμερα,στην καλύτερη, του "τίποτε",περίπτωση,
στη θέση του ειδώλου,
ανθίζει ένα γαρύφαλλο κυρτό,καψαλισμένο
στον περίγυρο.Σηκώνεις το χέρι,ονομάζεις με
την ίδια λέξη.
Και το χειρότερο:
Έχεις και πάλι δίκιο.
σ'εκείνους τους μυστικούς διαλόγους
-να ήσαν τύποι προσευχής;-
πως το ζητούμενον ευρέθη
Σήμερα,στην καλύτερη, του "τίποτε",περίπτωση,
στη θέση του ειδώλου,
ανθίζει ένα γαρύφαλλο κυρτό,καψαλισμένο
στον περίγυρο.Σηκώνεις το χέρι,ονομάζεις με
την ίδια λέξη.
Και το χειρότερο:
Έχεις και πάλι δίκιο.
***
το ζητούμενον ευρέθη...στη θέση του ειδώλου,
ανθίζει ένα γαρύφαλλο κυρτό, καψαλισμένο
στον περίγυρο. Γιάννης Τσίγκρας. στο ποίημα και στην αποδοχή του αναγνωρίζουν οι ποιητές τον εαυτό τους. πού αλλού....σήμερα ονειρεύτηκα τον ποιητή από τον Βόλο που ανάρτησε τους παραπάνω στίχους, από ένα ακόμα ποίημα από αυτά που σου προκαλούν ανατριχίλα. όχι! δεν βρεθήκαμε ενώπιος ενωπίω στο όνειρο. μιλούσα με ένα νέο κορίτσι για τα ποιήματά του. είναι ένας ποιητής της έλεγα από το Βόλο. και της διάβαζα για να καταλάβει,
ανθίζει ένα γαρύφαλλο κυρτό, καψαλισμένο
στον περίγυρο. Γιάννης Τσίγκρας. στο ποίημα και στην αποδοχή του αναγνωρίζουν οι ποιητές τον εαυτό τους. πού αλλού....σήμερα ονειρεύτηκα τον ποιητή από τον Βόλο που ανάρτησε τους παραπάνω στίχους, από ένα ακόμα ποίημα από αυτά που σου προκαλούν ανατριχίλα. όχι! δεν βρεθήκαμε ενώπιος ενωπίω στο όνειρο. μιλούσα με ένα νέο κορίτσι για τα ποιήματά του. είναι ένας ποιητής της έλεγα από το Βόλο. και της διάβαζα για να καταλάβει,
και της διάβαζα για να καταλάβει,
το ποίημα με το χρυσόχαρτο της σοκολάτας. και εκείνη σκέφτηκε λίγο, μα είμαστε κοντά μου λέει, θα πάω να τον γυρέψω . θα πάω να τον συναντήσω. να σταθούμε λίγο πλάι ο ένας στον άλλο, να πιούμε έναν καφέ, ένα νερό κι ας μη μιλήσουμε, ας μην πούμε κουβέντα. μόνο να σταθούμε λίγο κοντά ο ένας στον άλλο. ναι σκέφτηκα και εγώ. να μιλήσεις με τον ποιητή, δεν λέει... μόνο να σταθείς λίγο κοντά του.
μόνο να ανταλλάξεις ένα βλέμμα. κι αυτό σύντομο, φευγαλέο. αλλού να κοιτάμε. τον λευκό τοίχο, τις φωτογραφίες, τον κήπο τα λουλούδια, την τηλεόραση. όχι τα μάτια. όχι στα μάτια. στο βλέμμα των ποιητών είναι κάτι φορές που τρεμοπαίζει η άβυσσος όχι τα μάτια .. έχει δίκιο το κορίτσι.
να βρεθούμε ζητάμε.
όχι να χαθούμε.
έχει δίκιο το κορίτσι. και σκέφτηκα το στίχο θραύσμα υψηλής ευκρίνειας: το χάσμα που άνοιξε ο σεισμός κι ευθείς εγιόμησε άνθη. αυτά τα άνθη κομίζουν οι ποιητές στους φίλους τους. τα χάσματα τα κρατάνε για τον εαυτό τους. εκεί μέσα κολυμπάνε εκεί μέσα παλεύουν με κομμένη την ανάσα και όταν καταφέρνουν να αναδυθούν, κἀποιες φορές, κρατάνε ένα λουλούδι στο στόμα τους με το κοτσάνι ανάμεσα στα δόντια όπως κάτι παλιοι χασάπηδες το μαχαίρι.
μόνο να ανταλλάξεις ένα βλέμμα. κι αυτό σύντομο, φευγαλέο. αλλού να κοιτάμε. τον λευκό τοίχο, τις φωτογραφίες, τον κήπο τα λουλούδια, την τηλεόραση. όχι τα μάτια. όχι στα μάτια. στο βλέμμα των ποιητών είναι κάτι φορές που τρεμοπαίζει η άβυσσος όχι τα μάτια .. έχει δίκιο το κορίτσι.
να βρεθούμε ζητάμε.
όχι να χαθούμε.
έχει δίκιο το κορίτσι. και σκέφτηκα το στίχο θραύσμα υψηλής ευκρίνειας: το χάσμα που άνοιξε ο σεισμός κι ευθείς εγιόμησε άνθη. αυτά τα άνθη κομίζουν οι ποιητές στους φίλους τους. τα χάσματα τα κρατάνε για τον εαυτό τους. εκεί μέσα κολυμπάνε εκεί μέσα παλεύουν με κομμένη την ανάσα και όταν καταφέρνουν να αναδυθούν, κἀποιες φορές, κρατάνε ένα λουλούδι στο στόμα τους με το κοτσάνι ανάμεσα στα δόντια όπως κάτι παλιοι χασάπηδες το μαχαίρι.
***
Η ΣΟΚΟΛΑΤΑ
Δώστε πάλι στη σοκολάτα το χρυσόχαρτό της,
πώς να ξεχάσουμε μια τέτοια τελετουργία,πόσον εύκολα
ονομάζουμε "μάταιες διαδικασίες",
να λερώνεις τα χέρια και το πρόσωπο κι η μητέρα να σε σκουπίζει
Δώστε πάλι στη σοκολάτα το χρυσόχαρτό της,
πώς να ξεχάσουμε μια τέτοια τελετουργία,πόσον εύκολα
ονομάζουμε "μάταιες διαδικασίες",
να λερώνεις τα χέρια και το πρόσωπο κι η μητέρα να σε σκουπίζει
μ'ένα φιλί,εκείνο το τρίξιμο που μου θύμιζε το ξύλινο πόδι του πατέρα-
μου την περνούσε
κάτω απ'το μαξιλάρι,
Κι ακόμη τυλίγαμε βόλους για το δέντρο,χρυσούς βόλους
και βαμβάκι για χιόνι-πού λαμπιόνια τότε....
Δώστε στη σοκολάτα και πάλι το χρυσόχαρτό της.
μου την περνούσε
κάτω απ'το μαξιλάρι,
Κι ακόμη τυλίγαμε βόλους για το δέντρο,χρυσούς βόλους
και βαμβάκι για χιόνι-πού λαμπιόνια τότε....
Δώστε στη σοκολάτα και πάλι το χρυσόχαρτό της.
***
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου