Μανιτάρια καλά, αλλά και παλαβά (στην αυλή μου)

Μανιτάρια καλά, αλλά και παλαβά (στην αυλή μου)

παλαβά... της αυλής

Τί είναι χαρά, νομίζεις;
Τί είναι δώρο;
Να πας να ξοδευτείς στα μαγαζιά;
Τί πιο σημαντικό, νομίζεις, απ' το να μοιραστείς με έναν ξένο, αυτόν τον πολυπόθητο "άρτο" του δάσους, την μανιτάρα;

Τί θα πει, είχαν πολλές;
Είναι στον άνθρωπο να δίνει...
Κι άλλοι έχουν, μα δε δίνουν, ούτε ένα κομματάκι, για την γεύση...
...Δεν έχουν, λέει, κι ας σπάει η μύτη σου απ' την μυρουδιά του τηγανίσματος...

ΟΛΑ ΤΑ ΚΑΛΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ, εύχομαι να τους δίνει ο ΘΕΟΣ, απλόχερα!
Όλο αυτό το πιάτο, εγώ το έφαγα...!
...Δεν άγγιζα... μην παρασυρθώ και φάω πολλές.
Δεν είπα, πόσο πολύ ήθελα να φάω, μανιτάρα...

Αποτέλεσμα: Μου τις έδωσαν στο σπίτι μου!

Τέτοιο σάντουιτς, δεν έχω ξαναφάει!

Τους "Ευχαριστώ", δεν θα το ξεχάσω, ποτέ!