***
ΜΝΗΜΗ ΥΠΟΛΟΓΙΣΤΗ
Ήθελα να είχα μνήμη υπολογιστή
ψυχρή
με δίχως αποκλίσεις
να σβήσει από του νου μου το αρχείο
λάθη πολλά που έκανα
και την επιρροή σου
Θέλω να είμαι σαν εκείνον
ψυχρός κι αδιάφορος να γίνω
Αλλά τι λέω
πως να τον εμπιστευτώ
θα σβήσει και τα όνειρά μου
τις όμορφες στιγμές μας
κι εσένα Θεά
που είσαι στην καρδιά μου
Πως να νιώσει μια μηχανή
ότι είσαι για μένα η ζωή
και όχι ένα λάθος
για διαγραφή
Γιάννης Μαλαμούσης
ΟΝΕΙΡΟ
Μου άγγιξε το χέρι
έτσι που μόνο οι άγγελοι ξέρουν
να αγγίζουν
Έλα να πετάξουμε ψηλά
Μου άγγιξε το χέρι
έτσι που μόνο οι άγγελοι ξέρουν
να αγγίζουν
Έλα να πετάξουμε ψηλά
ψιθύρισε
Μα εγώ δεν έχω τα φτερά
Έχεις μα δεν σου έχουν μάθει να πετάς
βγες από το τέλμα της αδράνειας
της μίζερης ζωής που σου επέβαλαν
να ζεις
Έλα θα πάμε πιο πέρα από το μύθο
πιο μακριά κι από του ορίζοντα
την ουτοπία
Πετάξαμε ψηλά πολύ ψηλότερα
κι από του Ολύμπου την κορυφή
Άκου τους Θεούς
μιλούν μόνο σε κείνους που αγαπούν
και στους ερωτευμένους
Κοίταξε το φεγγάρι είναι κόκκινο
αιμάτινο σαν την καρδιά μου
Είναι ένα όνειρο αυτό που ζω
Ναι είναι ένα όνειρο
μα να θυμάσαι
στη ζωή μόνο τα όνειρα είναι αληθινά
και όχι ότι σου επέβαλαν να ζεις
Χαμογέλασε και χάθηκε
στου ονείρου μου
την ομορφιά
Γιάννης Μαλαμούσης
***
Μα εγώ δεν έχω τα φτερά
Έχεις μα δεν σου έχουν μάθει να πετάς
βγες από το τέλμα της αδράνειας
της μίζερης ζωής που σου επέβαλαν
να ζεις
Έλα θα πάμε πιο πέρα από το μύθο
πιο μακριά κι από του ορίζοντα
την ουτοπία
Πετάξαμε ψηλά πολύ ψηλότερα
κι από του Ολύμπου την κορυφή
Άκου τους Θεούς
μιλούν μόνο σε κείνους που αγαπούν
και στους ερωτευμένους
Κοίταξε το φεγγάρι είναι κόκκινο
αιμάτινο σαν την καρδιά μου
Είναι ένα όνειρο αυτό που ζω
Ναι είναι ένα όνειρο
μα να θυμάσαι
στη ζωή μόνο τα όνειρα είναι αληθινά
και όχι ότι σου επέβαλαν να ζεις
Χαμογέλασε και χάθηκε
στου ονείρου μου
την ομορφιά
Γιάννης Μαλαμούσης
***
ΣΤΑΘΜΟΣ
Σε έναν έρημο παράξενο σταθμό
χωρίς σταθμάρχη
θλιμμένο και βουβό
Το τρένο περιμένω να φανεί
μετέωρος είμαι
με τραβάει δίνη
ατσάλινος ιστός αράχνης με τυλίγει
Φοβάμαι κρυώνω ακροβατώ
απελπισμένος προσπαθώ
κάπου να κρατηθώ
Στον τοίχο
ο ασθενής του ΒΑΝ ΓΚΟΓΚ
το χέρι του μου απλώνει
Ένα τρένο περνάει με φώτα σβηστά
χωρίς σημαία προορισμό
και χάνεται σε ένα τοπίο σκοτεινό
Μάταια ψάχνω άνθρωπο να βρω
να ρωτήσω πως ξέμεινα εδώ
Χωρίς ταυτότητα ελπίδα και οδηγό
σε τούτο τον έρημο
παράξενο σταθμό
Γιάννης Μαλαμούσης
Σε έναν έρημο παράξενο σταθμό
χωρίς σταθμάρχη
θλιμμένο και βουβό
Το τρένο περιμένω να φανεί
μετέωρος είμαι
με τραβάει δίνη
ατσάλινος ιστός αράχνης με τυλίγει
Φοβάμαι κρυώνω ακροβατώ
απελπισμένος προσπαθώ
κάπου να κρατηθώ
Στον τοίχο
ο ασθενής του ΒΑΝ ΓΚΟΓΚ
το χέρι του μου απλώνει
Ένα τρένο περνάει με φώτα σβηστά
χωρίς σημαία προορισμό
και χάνεται σε ένα τοπίο σκοτεινό
Μάταια ψάχνω άνθρωπο να βρω
να ρωτήσω πως ξέμεινα εδώ
Χωρίς ταυτότητα ελπίδα και οδηγό
σε τούτο τον έρημο
παράξενο σταθμό
Γιάννης Μαλαμούσης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου