Κουρασμένα παιδάκια

... Ξαναάπλωνα τα μισοστεγνωμένα στο μπαλκόνι, μα και μέσα να ήμουνα, πάλι θα άκουγα...
Μ' αρέσει ν' ακούω τα παιδιά και πολλές φορές προβληματίζομαι με τις εκφράσεις τους.
Δυο λέξεις πολύ βαριές για μένα, τις άκουσα από ένα αγοράκι που πρωταγωνιστεί στην γειτονιά, κι αυτό γιατί υπερβάλλει η οικογένειά του, με τις Φωνές της αγάπης, της αρρωστημένης, θα έλεγα.

" Πάμε να παίξουμε κρυφτό;" είπε η μικρότερη αδελφούλα του.
"Δε θέλω. Βαρέθηκα. Κουράστηκα."

Κουράστηκε τ' αγόρι μου, να παίζει...
Παίξε αγόρι μου, τώρα που μπορείς...
Έχεις τόσα παιχνίδια, πολυτέλειες, κήπους, πλατείες, παιδάκια κ.λ.π. μην κουραστείς, τόσο νωρίς... κι ακόμα πας σε παιδικό σταθμό...

Βαριές αυτές οι λέξεις. Στάθηκα σ' αυτές, όταν τις πρωτοείπε η μάννα μου στα 77 της, άρρωστη, κι εγώ της έλεγα:
"Μείνε".

...Γι' αυτό με πόνεσαν και κάθισα να  τις συγκρατήσω.

Μεγάλοι, μην κουράζετε τα παιδιά. Κάτι τους λείπει απ' το νόημα της ζωής τους. Βρείτε το, εγκαίρως...

Ξέρω, δεν διδάσκεται η αγάπη, δύσκολο κεφάλαιο η ανατροφή παιδιών, πόσο μάλλον... εγγονιών...
Μεγάλη η ευθύνη. Δεν είναι μόνο να μεγαλώσει, είναι κι άλλα πολλά.