Το μοιρολόι για την Ήπειρο είναι η ίδια της η ψυχή. Ένα μοιρολόι είναι η Ήπειρος... αψύ, βαθύ, μυστικό και πρωτόγνωρο... Γι' αυτά τα άγονα χώματα, οι Ηπειρώτες έχυσαν ιδρωτοαίμα για να τα ποτίσουν. Εξορίστηκαν στα πέρατα του κόσμου, έγιναν χτίστες, γεφυράδες, πελεκάνοι, εργάτες και δούλοι γιατί η πατρίδα τους δεν είχε ψωμί. Αλλά τα χωριά έπρεπε να μείνουν ζωντανά, τα σπίτια ανοιχτά, οι γυναίκες, οι γονείς, τα παιδιά έπρεπε να ζήσουν. Η ζωή δεν μπορούσε να σταματήσει.
Βράχια και πέτρες είναι η Ήπειρος, βουνά και λόφοι, ποτάμια και γκρεμοί. Κάθε μέρος έχει την τραγική του ιστορία, κάθε πέτρα έχει πλυθεί από το δάκρυ, κάθε χωράφι έχει καρπίσει από το αίμα. Μοιρολόι είναι η Ήπειρος. Αν αφουγκραστείς διαβάτη θα το ακούσεις, θα το νιώσεις, θα το ζήσεις... Μοιρολόι για τους νεκρούς και τους ζωντανούς. Για τους κοντινούς και μακρινούς, φίλους και εχθρούς, ξενιτεμένους και ντόπιους... μοιρολόι για την τραγική, αέναη μοίρα του Ηπειρώτη: την ξενιτιά.
Βράχια και πέτρες είναι η Ήπειρος, βουνά και λόφοι, ποτάμια και γκρεμοί. Κάθε μέρος έχει την τραγική του ιστορία, κάθε πέτρα έχει πλυθεί από το δάκρυ, κάθε χωράφι έχει καρπίσει από το αίμα. Μοιρολόι είναι η Ήπειρος. Αν αφουγκραστείς διαβάτη θα το ακούσεις, θα το νιώσεις, θα το ζήσεις... Μοιρολόι για τους νεκρούς και τους ζωντανούς. Για τους κοντινούς και μακρινούς, φίλους και εχθρούς, ξενιτεμένους και ντόπιους... μοιρολόι για την τραγική, αέναη μοίρα του Ηπειρώτη: την ξενιτιά.
Καθημερινός θάνατος η ξενιτιά, χειρότερος από τον κανονικό. Σμίγει το μοιρολόι και γίνεται φωνή και η φωνή γίνεται περισσότερες φωνές... και καθώς σμίγουν αυτές οι φωνές, μια ελεγεία σέρνει τις τραγικές της απολήξεις στον αέρα. Βγαίνει ο πόνος και γίνεται τραγούδι και το τραγούδι σαν να καταπραΰνει λιγάκι τον πόνο.
Αν αφουγκραστείς ένα χειμωνιάτικο πρωινό, την ηπειρώτικη φύση να τραγουδεί, θα το καταλάβεις. Μέσα από τα τιτιβίσματα των πουλιών, το κελάρυσμα του νερού και το λυσσομάνιασμα του ανέμου, θα ακούσεις ένα σιγανό βουητό. Μην απορήσεις από πούθε έρχεται και πού πάει, μόνο πες πως είναι το σιγανό μουρμούρισμα της γης. Μοιρολογάει η γη τα παιδιά της. Μοιρολογάει τα χωριά της που έσβησαν, μοιρολογάει τους προγόνους που ξεχάστηκαν, τους ξενιτεμένους που δεν επέστρεψαν. Αυτή είναι η Ήπειρος. Δε μπορεί να υπάρξει χαρά χωρίς κλάμα. Και αν κάποτε χαθεί το ένα, αναμφίβολα θα χαθεί μαζί του και το άλλο...
Αν αφουγκραστείς ένα χειμωνιάτικο πρωινό, την ηπειρώτικη φύση να τραγουδεί, θα το καταλάβεις. Μέσα από τα τιτιβίσματα των πουλιών, το κελάρυσμα του νερού και το λυσσομάνιασμα του ανέμου, θα ακούσεις ένα σιγανό βουητό. Μην απορήσεις από πούθε έρχεται και πού πάει, μόνο πες πως είναι το σιγανό μουρμούρισμα της γης. Μοιρολογάει η γη τα παιδιά της. Μοιρολογάει τα χωριά της που έσβησαν, μοιρολογάει τους προγόνους που ξεχάστηκαν, τους ξενιτεμένους που δεν επέστρεψαν. Αυτή είναι η Ήπειρος. Δε μπορεί να υπάρξει χαρά χωρίς κλάμα. Και αν κάποτε χαθεί το ένα, αναμφίβολα θα χαθεί μαζί του και το άλλο...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου