Όταν ανακοίνωσα στον πατέρα μου ότι επρόκειτο να γίνει παππούς τραγουδώντας του το "Και μετά τον Ησαΐα, ένα κι ένα κάνουν τρία" έπαθε σοκ. Αδύνατο να δεχτεί ότι η κόρη του θα γινόταν μαμά. Είχε δεδομένο ότι θα παρατήσω το τραγούδι και θα είμαι μόνο μαμά. Είχε και τις αριστερές προκαταλήψεις του ότι ο κόσμος αυτός δεν είναι για να φέρνουμε παιδιά στη ζωή. Και αφού μου έβγαλε έναν ολόκληρο λόγο για τα δεινά του να φέρεις ένα παιδί στον κόσμο, μόλις είδε τον Άλεξ -ο οποίος του έμοιαζε φτυστά- όλες του οι θεωρίες κατέρρευσαν σαν χάρτινος πύργος εν ριπή οφθαλμού. Την στιγμή που τα βλέμματα αυτών των δύο φοβερών τύπων συναντήθηκαν, έγινε κάτι σαν μια μικρή έκρηξη την οποία βιώσαμε στον μέγιστο βαθμό. Από τότε ήταν αχώριστοι. Ο πατέρας μου ερχόταν κάθε μέρα στο σπίτι για να δει τον Άλεξ, τον έπαιρνε κάθε μέρα τηλέφωνο και έκαναν σουρεαλιστικούς διαλόγους, τον ήθελε κάθε Κυριακή στο στούντιο της ΕΡΤ που έκανε τις εκπομπές του, του έστελνε κάρτες απ' όπου κι αν βρισκόταν κι ας ήταν μωρό.
Αυτοί οι δύο είχαν, αλλά και νομίζω έχουν μια σύνδεση μοναδική.
Είμαι σίγουρη ότι σήμερα, στα γενέθλια του Άλεξ, ο Μανώλο του στέλνει άπειρη αγάπη.
Αυτοί οι δύο είχαν, αλλά και νομίζω έχουν μια σύνδεση μοναδική.
Είμαι σίγουρη ότι σήμερα, στα γενέθλια του Άλεξ, ο Μανώλο του στέλνει άπειρη αγάπη.
(η φωτογραφία είναι από την βάφτιση του Αλέξανδρου)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου