...Κοίτα να δεις... με κούρασαν τα "τερτίπια" του καιρού.
Ήμουνα μαθημένη να απολαμβάνω τον καιρό και να απολαμβάνω και να δέχομαι τα φυσιολογικά ξεσπάσμάτά του.
...Αγαπούσα όλες του τις "αντιδράσεις"...
Βρεχόμουνα στην βροχή, κι έλεγα "Ευχαριστώ" στις σταγόνες που μ' "έπλεναν", κι εμένα και τους δρόμους...
Κοίταζα τον ήλιο κατάματα, κι εκείνος με ομόρφαινε με την λάμψη του, δεν μ' έκαιγε.
(Ακόμα, δεν φόρεσα στη ζωή μου, γυαλιά ηλίου, δεν το μπορώ, παραμορφώνει τα πλάνα μου. Απλά, δεν τον κοιτάζω συχνά, πια.)
Να μην τα πολυλογώ, κυλιόμουνα στο χιόνι, μέχρι να βραχεί και να κρυώσει το πετσί μου, κυνηγούσα τον αέρα, να προλάβω να μαζέψω τα ξερόφυλλα των πλατανιών, ενθύμια για την συλλογή μου, το, ΤΑ, φυτολόγιά μου...!του χαμογέλαγα νευριασμένα... που σήκωσε την φούστα μου, κι είδαν το βρακί μου τ' αγόρια και χάρηκαν..
...Πέρασε πολύς καιρός από τότε. (τ' αγόρια φοράνε καλύτερα βρακιά, απ' τα φτωχά, τότε, δικά μου...)
Μεγάλωσα. Έφυγα απ' το χωριό, ζω στην πόλη, ξέχασα κάποια στιγμή πως ο ουρανός, παντού, έχει αστέρια...
...Οι τέντες και ο ελεύθερος χρόνος να σκεφτώ, ήταν τα "εμπόδια".
...Ωστόσο, συνέχιζα να αγαπώ τον καιρό, να τον δέχομαι και να μην τον φοβάμαι.
...Και φτάσαμε στο σήμερα, μέσα απ' το πριν λίγα χρόνια που η ΕΜΥ ήρθε να πρωταγωνιστήσει, όχι μόνο στην τηλεόραση, αλλά και στην ζωή μας.
ΕΝ ολίγοις, πρέπει να ζούμε με καιρική πυξίδα...
...Αντιδρώ. Δεν το δέχομαι. Δε μπορεί ν' "αρρώστησε" η Φύση.
Κάτι άλλο "συμβαίνει", πέρα απ' την αδιαφορία των ανθρώπων, γι' αυτήν.
Κάποιος, κάποιοι, παίζουν μαντολίνο και πατάνε κουμπάκια. Εκεί κατέληξα, προ πολλού και πολύ πριν αρχίσουν να έρχονται οι "αποδείξεις" απ' τα εξωτερικά και τα εσωτερικά μας.
- Δεν διάβασα το άρθρο. Δε θέλω να ξέρω. Με καλύπτει πολύ η φωτογραφία... Δείχνει παρά φύσιν... τεχνολογία. Και κεραυνούς. (Κι αυτοί της μόδας!)
...Τελικό το "εν ολίγοις", κυκλοφορείτε με Σταυρό, όσοι Πιστεύουν! Οι άλλοι κρατάτε ομπρέλες διπλής χρήσης, αποκαλωδιωθείτε... κι επειδή ο Καιρός έγινε εχθρός και μας βλέπει από ψηλά... έτσι κι αλλιώς, πείτε του χαιρετίσματα, εφόσον έγινε επιλεκτικός σε περιοχές και σε χώρες... άντε γεια, δεν σε φοβάμαι, μια φορά κανείς πεθαίνει, όποτε μου τύχει η "σφαίρα", όλα μπορείς να μου τα πάρεις, εκτός απ' την ψυχή μου!
ΣΧ:
ΑπάντησηΔιαγραφή...Κοίτα να δεις... με κούρασαν τα "τερτίπια" του καιρού.
Ήμουνα μαθημένη να απολαμβάνω τον καιρό και να απολαμβάνω και να δέχομαι τα φυσιολογικά ξεσπάσμάτά του.
...Αγαπούσα όλες του τις "αντιδράσεις"...
Βρεχόμουνα στην βροχή, κι έλεγα "Ευχαριστώ" στις σταγόνες που μ' "έπλεναν", κι εμένα και τους δρόμους...
Κοίταζα τον ήλιο κατάματα, κι εκείνος με ομόρφαινε με την λάμψη του, δεν μ' έκαιγε.
(Ακόμα, δεν φόρεσα στη ζωή μου, γυαλιά ηλίου, δεν το μπορώ, παραμορφώνει τα πλάνα μου. Απλά, δεν τον κοιτάζω συχνά, πια.)
Να μην τα πολυλογώ, κυλιόμουνα στο χιόνι, μέχρι να βραχεί και να κρυώσει το πετσί μου, κυνηγούσα τον αέρα, να προλάβω να μαζέψω τα ξερόφυλλα των πλατανιών, ενθύμια για την συλλογή μου, το, ΤΑ, φυτολόγιά μου...!του χαμογέλαγα νευριασμένα... που σήκωσε την φούστα μου, κι είδαν το βρακί μου τ' αγόρια και χάρηκαν..
...Πέρασε πολύς καιρός από τότε. (τ' αγόρια φοράνε καλύτερα βρακιά, απ' τα φτωχά, τότε, δικά μου...)
Μεγάλωσα. Έφυγα απ' το χωριό, ζω στην πόλη, ξέχασα κάποια στιγμή πως ο ουρανός, παντού, έχει αστέρια...
...Οι τέντες και ο ελεύθερος χρόνος να σκεφτώ, ήταν τα "εμπόδια".
...Ωστόσο, συνέχιζα να αγαπώ τον καιρό, να τον δέχομαι και να μην τον φοβάμαι.
...Και φτάσαμε στο σήμερα, μέσα απ' το πριν λίγα χρόνια που η ΕΜΥ ήρθε να πρωταγωνιστήσει, όχι μόνο στην τηλεόραση, αλλά και στην ζωή μας.
ΕΝ ολίγοις, πρέπει να ζούμε με καιρική πυξίδα...
...Αντιδρώ. Δεν το δέχομαι. Δε μπορεί ν' "αρρώστησε" η Φύση.
Κάτι άλλο "συμβαίνει", πέρα απ' την αδιαφορία των ανθρώπων, γι' αυτήν.
Κάποιος, κάποιοι, παίζουν μαντολίνο και πατάνε κουμπάκια. Εκεί κατέληξα, προ πολλού και πολύ πριν αρχίσουν να έρχονται οι "αποδείξεις" απ' τα εξωτερικά και τα εσωτερικά μας.
- Δεν διάβασα το άρθρο. Δε θέλω να ξέρω. Με καλύπτει πολύ η φωτογραφία... Δείχνει παρά φύσιν... τεχνολογία. Και κεραυνούς. (Κι αυτοί της μόδας!)
...Τελικό το "εν ολίγοις", κυκλοφορείτε με Σταυρό, όσοι Πιστεύουν! Οι άλλοι κρατάτε ομπρέλες διπλής χρήσης, αποκαλωδιωθείτε... κι επειδή ο Καιρός έγινε εχθρός και μας βλέπει από ψηλά... έτσι κι αλλιώς, πείτε του χαιρετίσματα, εφόσον έγινε επιλεκτικός σε περιοχές και σε χώρες... άντε γεια, δεν σε φοβάμαι, μια φορά κανείς πεθαίνει, όποτε μου τύχει η "σφαίρα", όλα μπορείς να μου τα πάρεις, εκτός απ' την ψυχή μου!
Αυτή δεν θα είναι ΠΟΤΕ δική σου, κακέ.