Η ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ
Κάποτε έπεσα μέσα σε μιαν ασπρόμαυρη φωτογραφία,
έτσι, όπως ανεβαίνεις ένα σκαλοπάτι,και σκοντάφτεις,
ω,συγγνώμην ψέλλισα,εκείνη,αν και κάποτε αγαπημένη
με κοιτούσε μόνο,δε μιλούσε,έβαλα τα κλάμματα,γιατί
κατάλαβα,
Κάποτε έπεσα μέσα σε μιαν ασπρόμαυρη φωτογραφία,
έτσι, όπως ανεβαίνεις ένα σκαλοπάτι,και σκοντάφτεις,
ω,συγγνώμην ψέλλισα,εκείνη,αν και κάποτε αγαπημένη
με κοιτούσε μόνο,δε μιλούσε,έβαλα τα κλάμματα,γιατί
κατάλαβα,
ότι υπήρχε μια ανθισμένη λύπη σ' όλα αυτά,
ποτέ δεν σωπαίνεις όταν υπάρχεις-έστω κάπου μακριά
στο γαλαξία-τη ρώτησα αν με αναγνωρίζει,τότε μου γύρισε την πλάτη
κι είδα δυο άσπρα φτερά στους ώμους της να τραντάζονται.
***
ΣΧ. Δεν βιάζονται ΚΑΘΟΛΟΥ, Ρούλα μου! Γερή να είσαι, να χαρείς δισέγγονα! Φιλιά!
Το κάποτε αγαπημένη, σου δίνει και την απάντηση.
Μαμά και Μαρία, ανήκουν στο "πάντα" του!
***
το ασπρομαυρο της φωτογραφιας με υποψιαζει..οτι εγραφες για την μαμα..
..θα μπορουσε ομως ..να εγραφες για την γυναικα..
δεν εχει σημασια αν τα φτερα ηταν της Νιτσας ΄'η της Μαριας..
..και με τις δυο τωρα..γελατε γαληνια..
και με περιμενετε..αδελφε μου..
..θα μπορουσε ομως ..να εγραφες για την γυναικα..
δεν εχει σημασια αν τα φτερα ηταν της Νιτσας ΄'η της Μαριας..
..και με τις δυο τωρα..γελατε γαληνια..
και με περιμενετε..αδελφε μου..
ημένη
με κοιτούσε μόνο,δε μιλούσε,έβαλα τα κλάμματα,γιατί
κατάλαβα, ότι υπήρχε μια ανθισμένη λύπη σ' όλα αυτά,
ποτέ δεν σωπαίνεις όταν υπάρχεις-έστω κάπου μακριά
στο γαλαξία-τη ρώτησα αν με αναγνωρίζει,τότε μου γύρισε την πλάτη
κι είδα δυο άσπρα φτερά στους ώμους της να τραντάζονται.
με κοιτούσε μόνο,δε μιλούσε,έβαλα τα κλάμματα,γιατί
κατάλαβα, ότι υπήρχε μια ανθισμένη λύπη σ' όλα αυτά,
ποτέ δεν σωπαίνεις όταν υπάρχεις-έστω κάπου μακριά
στο γαλαξία-τη ρώτησα αν με αναγνωρίζει,τότε μου γύρισε την πλάτη
κι είδα δυο άσπρα φτερά στους ώμους της να τραντάζονται.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου