Αγαπημένο μου βουνό, Πήλιο των Κενταύρων!...
Εδώ και μέρες, λιποψυχώ, ματώνω αοράτως, βλέποντας τις ανοιχτές πληγές σου, τις αλλαγές σου...
Πιάνοντας πάτο, χωρίς καν, να πατήσω ακόμα, πάνω στα ανακατεμένα σου χώματα, εδώ και ώρες, ανατινάχτηκα ψυχικά, και σε δικαιολόγησα...
"Ναι", είπα μέσα μου, "είσαι πολύ σκληρό και δυνατό, μα πιέστηκες πολύ απ' τους ανθρώπους, κι έκανες την έκρηξή σου..."
...Σε καταλαβαίνω, απόλυτα...
Είχες ανάγκη από μια ανασυγκρότηση... γενική, τόσο για σένα, όσο και για μας...
Ήταν η ώρα. Τόσο άντεξες. Η βαλβίδα ασφαλείας έσκασε. Μόνο έτσι, πονώντας, γίνονται οι νέες γέννες και τα σωστά παιδιά...
Μαζί σου.
Θέλεις να πάψουμε να σε βλέπουμε σαν ένα βουνό που υπάρχει μόνο για να δίνει λεφτά...
Θέλεις να μας κάνεις να σε σεβαστούμε και να προσέξουμε το κάθε αγριολούλουδο και βοτάνι που θα πρασινίσει σύντομα, εφόσον μαζί σου, "ξυπνάει" και η Άνοιξη!
Θέλεις τα φυσιολογικά...
Εμείς βολευτήκαμε στ' αφύσικα.
...Κι όλο τ' απόγευμα, ενώ οι φίλοι μαζεύουν και αναμεταδίδουν εικόνες φρίκης, (ενώ τις "κρατάω", κι από μέσα μου κλωτσάει το είναι μου), χωρίς ιδιαίτερη προσπάθεια, "βλέπω" εικόνες σου καινούργιες, τόσο όμορφες, τόσο διαφορετικές απ' τις προηγούμενες, τόσο πιο ανθρώπινες, μα κοντά πρώτα στις δικές σου ανάγκες και ναι, λυπημένη που δεν έχω εκείνη την "τάλαντο", ούτε να τις περιγράψω, μα ούτε και να τις ζωγραφίσω, μη βρίσκοντας και την ιδανική φωτογραφία να με καλύψει... σ' αυτή μου την "στάση" (του να πω κάτι), μάλλον θα σου φέρω το σήμα μου, που δεν είναι άλλο απ' το κυκλάμινο βουνού Πηλίου και το λένε και Ελπίδα!
...Ώσπου... να πατήσω τα Ιερά σου για μένα χώματα, ώσπου να φωτογραφήσω με τα μάτια της ψυχής, αλλά και της μηχανής, ότι ΕΣΥ, μας κρατούσες για έκπληξη και έκρυβες πολλά χρόνια μέσα σου...
...ώς τότε, Αν μ' αξιώσει ο Θεός, που η ψηλή κορ'φή σου "βλέπει", αγάπαμε... αγάπα μας!
...Κι όταν "ηρεμήσεις" με το ΚΑΛΟ, σ' χώρα μας... ΑΝ το μπορείς και το αξίζουμε...
Εδώ, "λαίμαργοι" άνθρωποι.
Βόηθα μας, σε παρακαλώ, κι εσύ, ν' αλλάξουμε!
Υγ. Αν πρώτα πρόσεχα μια φορά που και πως θα πατήσω πάνω σου, μη σου πληγώσω τα "τρυφερά" σου, υπόσχομαι πως από δω και μπρος, το κάθε βήμα μου, θα είναι και Προσευχή...
Ήδη "βαδίζω"... προθερμαίνομαι... όπως οι αθλητές στους σημαντικούς ή όχι, αγώνες...
Στόχος μου, μόνο, η συμμετοχή.
Η πρωτιά, δικαίως, στους άξιους!
Αυτούς που πέρα απ' την δόξα και τα συμφέροντά τους, πρώτ' απ' όλα, ΕΣΕΝΑ, θα προστατέψουν.
Εδώ και μέρες, λιποψυχώ, ματώνω αοράτως, βλέποντας τις ανοιχτές πληγές σου, τις αλλαγές σου...
Πιάνοντας πάτο, χωρίς καν, να πατήσω ακόμα, πάνω στα ανακατεμένα σου χώματα, εδώ και ώρες, ανατινάχτηκα ψυχικά, και σε δικαιολόγησα...
"Ναι", είπα μέσα μου, "είσαι πολύ σκληρό και δυνατό, μα πιέστηκες πολύ απ' τους ανθρώπους, κι έκανες την έκρηξή σου..."
...Σε καταλαβαίνω, απόλυτα...
Είχες ανάγκη από μια ανασυγκρότηση... γενική, τόσο για σένα, όσο και για μας...
Ήταν η ώρα. Τόσο άντεξες. Η βαλβίδα ασφαλείας έσκασε. Μόνο έτσι, πονώντας, γίνονται οι νέες γέννες και τα σωστά παιδιά...
Μαζί σου.
Θέλεις να πάψουμε να σε βλέπουμε σαν ένα βουνό που υπάρχει μόνο για να δίνει λεφτά...
Θέλεις να μας κάνεις να σε σεβαστούμε και να προσέξουμε το κάθε αγριολούλουδο και βοτάνι που θα πρασινίσει σύντομα, εφόσον μαζί σου, "ξυπνάει" και η Άνοιξη!
Θέλεις τα φυσιολογικά...
Εμείς βολευτήκαμε στ' αφύσικα.
...Κι όλο τ' απόγευμα, ενώ οι φίλοι μαζεύουν και αναμεταδίδουν εικόνες φρίκης, (ενώ τις "κρατάω", κι από μέσα μου κλωτσάει το είναι μου), χωρίς ιδιαίτερη προσπάθεια, "βλέπω" εικόνες σου καινούργιες, τόσο όμορφες, τόσο διαφορετικές απ' τις προηγούμενες, τόσο πιο ανθρώπινες, μα κοντά πρώτα στις δικές σου ανάγκες και ναι, λυπημένη που δεν έχω εκείνη την "τάλαντο", ούτε να τις περιγράψω, μα ούτε και να τις ζωγραφίσω, μη βρίσκοντας και την ιδανική φωτογραφία να με καλύψει... σ' αυτή μου την "στάση" (του να πω κάτι), μάλλον θα σου φέρω το σήμα μου, που δεν είναι άλλο απ' το κυκλάμινο βουνού Πηλίου και το λένε και Ελπίδα!
...Ώσπου... να πατήσω τα Ιερά σου για μένα χώματα, ώσπου να φωτογραφήσω με τα μάτια της ψυχής, αλλά και της μηχανής, ότι ΕΣΥ, μας κρατούσες για έκπληξη και έκρυβες πολλά χρόνια μέσα σου...
...ώς τότε, Αν μ' αξιώσει ο Θεός, που η ψηλή κορ'φή σου "βλέπει", αγάπαμε... αγάπα μας!
...Κι όταν "ηρεμήσεις" με το ΚΑΛΟ, σ' χώρα μας... ΑΝ το μπορείς και το αξίζουμε...
Εδώ, "λαίμαργοι" άνθρωποι.
Βόηθα μας, σε παρακαλώ, κι εσύ, ν' αλλάξουμε!
Υγ. Αν πρώτα πρόσεχα μια φορά που και πως θα πατήσω πάνω σου, μη σου πληγώσω τα "τρυφερά" σου, υπόσχομαι πως από δω και μπρος, το κάθε βήμα μου, θα είναι και Προσευχή...
Ήδη "βαδίζω"... προθερμαίνομαι... όπως οι αθλητές στους σημαντικούς ή όχι, αγώνες...
Στόχος μου, μόνο, η συμμετοχή.
Η πρωτιά, δικαίως, στους άξιους!
Αυτούς που πέρα απ' την δόξα και τα συμφέροντά τους, πρώτ' απ' όλα, ΕΣΕΝΑ, θα προστατέψουν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου