Αντάμωμα

Δυο χρόνια, σχεδόν, το έψαχνα!
Ήταν τόσο μικρούλι σε μέγεθος, δε ήταν βελόνα, όμως!
Δε μπορεί να χάθηκε, δε μπορεί να άνοιξε ο κόσμος και να το κατάπιε!
Θυμόμουν ΚΑΛΑ, πως μου είχε στείλει, σίγουρα, δύο αντίτυπα!
Ακόμα και να χάρισα το ένα στην Βιβλιοθήκη Ζαγοράς, υπήρχε το δεύτερο.
Δε μπορεί!
Ντρεπόμουν και να της το πω...
Ντρεπόμουν το καλοκαίρι, να πάω να το δανειστώ για λίγο απ' την Βιβλιοθήκη, για να το ... φωτογραφήσω, τουλάχιστον!
...Κι έτσι, φαινόταν ότι το ξέχασα!

Κι ήρθε μια μέρα, προχθές που ενώ η Γιώτα "οδηγούσε" ρυτίδες, να εξέχει από μια στίβα βιβλίων, (γλίστρυσε, πολλά γλιστράνε, τελευταίως, δεν ξέρω αν είναι από "ακαταλαβίστικους" σεισμούς, ή αν πήρε κλήση βάρκας... η οικοδομή μας... θα δείξει!) μέσα σε μια εφημερίδα, αρκετά φθαρμένη (μάλλον βρεγμένη από κάποιο κύμα Χορευτού, ήταν! και στέγνωσε), κι ενώ ήθελα να φωνάξω: "Γιώτα, το βρήκα, σε βρήκα!" εκείνη ζητούσε δημόσια "Συγγνώμη" για ότι νομίζει ότι κατάλαβε λάθος, ενώ παντού αναγράφεται η πηγή, και απ' την βάση των αντιγραφών, υπάρχουν οι εξηγήσεις!

...Την άφησα... γιατί "είδα" πως η Δημόσια ταπείνωσή της, έπιανε σκαλιά ΥΨΗΛΗΣ ΤΕΧΝΗΣ, κι έπρεπε να φανεί, αυτή είναι η αλήθεια μου.
Κι άλλη μια, πως, αν δεν είχα τόσα εμπόδια, θα είχα ψάξει όλη μου την σειρά, για τις φώτο των εμπνευστικότατων προσώπων των γιαγιάδων, ώστε να "φανεί", θεαματικά η αθώωσή της και "μου".

...Έτσι ήταν να συμβεί, έτσι συνέβει, λοιπόν!
...Έτσι και λόγω μεγέθους και λεπτότητας, χώρεσε στην τσάντα μου, ημέρα Ψυχοσάββατο.
Δρόμους πήρα, δρόμους άφησα την Παρασκευή, πριν, Ψυχοσάββατο μεσημέρι και οι πρώτες του νέες φωτογραφίες...

Ψιλόβρεχε... λογικό.
...Ήταν το "αντάμωμα" δυνατό.

Γραμμένα με αίμα και βροχή, έτσι κι αλλιώς...

Αγαπημένη, Γιώτα Στρατή, εγώ είμαι! Μ' ακούς;
Χωρίς κάρτα...
Χωρίς αριθμό.
Σου φωνάζω...

...Για δες!
Αχνίζει το βουνό!
Διαφορά θερμοκρασίας....

...Σ' αγαπώ, να προσέχεις!

Υγ. Διορθώσεις κ.λ.π. άλλη στιγμή.
Να φύγει, εξπρές και κατεπείγον!