...δεύτερη "κρύα" συνάντηση.

 Πονούσε, κι έπρεπε ν' αντέξεις.
Και συνάμα, έπρεπε να τρέξεις, για να μην καθυστερήσεις την παρέα, για τους δικούς σου Φευγάτους φίλους.

...κόμπος, ανάσα κι ανηφόρα, δεν βγαίνουν.

Πόσα να ήταν τα σκαλιά;
Μη σου πω περισσότερα απ' του Γηροκομείου... (παππούς)
Ανάσα με τσιγάρο, πόση ντόπα;

Δώδεκα ήταν τα σκαλιά!
Τί σου είναι οι φωτογραφίες!
Προλαβαίνουν και βλέπουν ό,τι δεν είδες σε στιγμές που έζησες!

Τί έψαχνες πάλι;
Ίσως δεν θέλει να την βρεις!
Στενά τα ... δρομάκια, να κι ένα εμπόδιο!

Ο ΑΕΡΑΣ...

Είναι δυνατόν να μην το σηκώσεις;
Δυο τα οικήματα, τίνος να είναι;

Δεξί χέρι το κρατούσε, δεξιά το άφησες.

Αναλόγως που κοιτάς και που πας, φυσικά.

...Κι ύστερα, κατήφορος κι επιστροφή.

Άδεια;

Γεμάτη;

Ένας Θεός το ξέρει.

(...Κι ένα νεκροπούλι που τσίριζε και σταμάτησε, μόνο, εσύ κι εκείνο, ξέρουν πότε!)

Ποικιλοπτρόπως, Φίλε, με πονάς και ξέρω ότι εσύ, ξέρεις τα όριά μου.
Αφού εσύ "βλέπεις", δεν με νοιάζει αν με κρίνει ο κόσμος, ως αδιάφορη.
Να είσαι αναπαυμένος για μας, εδώ κάτω.
Καθένας διαγράφει την πορεία του.
Κοιμήσου.