Παρρασίου και Λιοσίων
Έκτοτε η ποίηση φαρμάκι μου έγινε στο στόμα... που μένω πως μένω... δεν χρειάζεται να ξέρεις... όμως να είναι βουβά τα θύματα... δεν θα το δεχτώ... να φτιάχνουν μύθους από τις ζωές τους... να γλείφουνε εκεί που φτύναν... κοιτάζω ανθρώπους και δεν βλέπω πια πρόσωπα... μονάχα μια τιμή πώλησης γραμμένη επάνω τους... και θυμάμαι... δεν μπορώ να μη θυμάμαι... το γερμένο ύψος του καθένα για τη δόξα... είμαι από σκληρό υλικό εγώ... δεν θα με σπάσετε είπα... και που να θυμάμαι τις γυναίκες που μ΄αγάπησαν... εγώ ήμουνα αλλού... είχα να διαχειριστώ τα πτώματα που άφηναν πίσω... οι πουλημένοι... είναι πουτάνα η ζωή... με μπόλικο κραγιόν στο στόμα... σου αφήνει τα χείλη σαν αμαρτίες σε λευκό πουκάμισο... κι όπου να ' ναι τα θεάματα του κόσμου για μένα τελειώνουν... ψάχνω κάτι του μπωντλαίρ σε παλαιοβιβλιοπωλεία... εμφανίζομαι στην πόλη και χάνομαι... κανείς δεν επέτρεψα να δει στ' αλήθεια το βίο μου... δεν είχα φίλους... σιγά που θα τους χαριζόμουνα... μα είναι σίγουρα πολύς ένας τόπος που ξεπέφτει για να το σηκώσει ένας μονάχα άνθρωπος... κρατάω μέσα μου πράγματα που η οργή μου τα τρώει... δεν θα βρουν τα λόγια τους... τι με ρωτάς... δεν θέλω νέα από το ποιός πουλιέται πιο καλά στην αγορά... έγραψα... δεν καταδέχομαι να τα πω ποιήματα... τουλάχιστον δεν τα διαβάζω τώρα και να νιώθω ότι με φτύνουν... έζησα... και δεν υπάρχει λόγος να κάνω το αγαλμά μου... να λές καλύτερα Θωμάς... ένας κοινός του αστυνομικού δελτίου από το Μεσολόγγι... κι όσοι μ' αγάπησαν... τους έδειξα ένα γιατί... της δυσφορίας μου του κόσμου... έφαγα διάβασα κάπνισα... έγραψα... δεν διαθέτω βίο να σας νοιάζει... τί τιμή έχεις εσύ στην αγορά;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου