Στρατής Παρέλης: Είναι αλήθεια, Ποιητής!

ΑΝ ΕΙΝΑΙ ΑΛΗΘΕΙΑ

Αν είναι αλήθεια ότι τα αντικείμενα κρατούν τη μνήμη

της μεταχείρισης, της χρήσης, ακόμη και της λατρείας

για την αποτελεσματικότητά τους, όπως ένα κουτάλι, ή τη χάνουν,

όπως η οδοντογλυφίδα που κάποτε ήταν μέρος από κάτι

μεγαλειώδες, όπως ένα έλατο ή μια σεκόια,

                τότε δεν είναι απορίας άξιον που ορισμένα αντικείμενα

φέρονται και άγονται με ένα είδος ανοξείδωτης αξιοπρέπειας,

ενώ άλλα μοιάζουν να απολαμβάνουν την εκδίκηση, γίνονται σκλήθρες

μέσα στα δάχτυλά μας, δεν λησμονούν την ικανότητά τους

                να διορθώσουν μια κακομεταχείριση.

                                                Κι αν αληθεύει ότι όλα τα αντικείμενα

που φτιάχνουμε σύντομα αποκτούν δικές τους προσωπικότητες,

ωστόσο ωθούνται επίσης από αυτό που δεν μπορούμε να κρύψουμε μέσα μας,

αυτό ίσως να εξηγεί το είδος της Φρανκενστάνειας δύναμης–

εκρήξεις θυμού, τερατώδη συμπεριφορά–των παιδιών μας,

που όσο κι αν τα αγαπήσαμε, μεγαλώνοντας αντιστέκονται στην ισχυρογνωμοσύνη μας.

Κι αν είναι αλήθεια ότι θυμούνται πως τα μεταχειριστήκαμε

σαν γρανάζια ή οδοντογλυφίδες, ή ακόμη και σαν μηχανές που λειτουργούν τέλεια

μπροστά στον κόσμο, ας μην νιώσουμε έκπληξη όταν, χρόνια μετά,

                                καταρρεύσουν όταν είναι μόνα.

 *

THE ARCHITECT

loved the Mőbius, and the sky’s big suggestion

                of a universe, and now and then

would imagine a heaven as if it were his

to construct and manage, death just a pause

                before the real work would begin.

In truth, and in his practice, he preferred things

that had endings, was sure anything

                that goes on and on

was destined to mislead, be shapeless,

false. But still the idea appealed to him

                the way feelings appeal

to those who feel they should be thinking.

Some, the innocent, would call him the architect

                of infinity, which he wouldn’t correct,

while the rest of us kept as quiet as we could.

Το ποίημα το επέλεξα απ' το blog του Στρατή Παρέλη: "ποιητές του κόσμου".

***

 30 Ιανουαρίου 2018

Ωραία αφορμή μου έδωσε η μέρα:

Ωραία αφορμή μου έδωσε η μέρα:

Άνοιξαν τα ανθάκια τα ματάκια τους και προχωρήσαμε ως τον κρεμαστό κήπο

της αόρατης Βαβυλώνας.

Κράτησα το χέρι σου, έλαμπες σαν ορυκτός αδάμας που εργάστηκε επάνω του ο πολυκύμαντος έρωτας.

Τι σημαίνουν οι ώρες όταν δεν μιλάμε, όταν η σιωπή είναι ένας πύργος απ’ όπου μας πολεμάει η θλίψη;

Και η κακότροπη ανάγκη, που στριμώχνει τις επιθυμίες μας σ’ ένα αδιέξοδο βήμα

προ μηδενός προσανατολισμού- τι είναι;

Κοντά μου σε νιώθω: τοκίζεις τα αισθήματα και είναι σαν εκείνα ποτέ να μην έπαψαν

να μας δεσμεύουν..

Αναρτήθηκε από Stratis Parelis στις 30.1.18

***

27 Ιανουαρίου 2018

Αγχίαλος…

Στρίβω στην γωνία των θαυμάτων

ο ήλιος αγαπά το κορμί μου,

ελεήμονας πρωθιερέας.

Οφθαλμόν θωπευμένο από την μέρα της λιακάδας

έχω και είμαι

ευχαριστημένος

με όσα κατέχω κι είναι άυλα δώρα

Κύριε,

με αυτά να πορεύομαι.

Αγχιάλου η άποψη-

στέφει των κιόνων η γεωμετρία το καθαρό μοιρογνωμόνιό της κατά την καρδιά μου.

Ρηχός τόπος- με τονισμένη ευφράδεια.

Και βαθύς, σήμερα, ουρανός-

με ευθυκρισία να αποφασίζει διαύγεια και καθαρότητα τόση!

Συντυχαίνω ανθρώπους που μου αρέσουνε και αναγαλλιάζει ο νους μου.

Ευχαριστημένος είμαι που η ευτυχία μου είναι ένα βλέμμα, μια κουβέντα, μια χειραψία, ένα γέλιο, ένας καημός!

Η κάθε σιωπή μου αφόρετο ποίημα.

Η Αγχίαλος παίζει ανταύγειες κι ως την θάλασσα δηλώνει το τοπίο της

το βότσαλο το βοτσαλάκι.

                                                    Νέα Αγχίαλος 26.1.2018 

  

Αναρτήθηκε από Stratis Parelis στις 27.1.18 2 σχόλια Σύνδεσμοι σε αυτήν την ανάρτηση

Τα σπούδασα όλα

Τα σπούδασα όλα κρατημένη ανάσα
τα ψευδή και τα αληθινά
αρκούμενος σε μοιραίες συμπάθειες κι αγάπες
που φύλαγα από παλιά

νεωτερίζον γαρίφαλο βασανάκι μου και περίβλεπτο
καθαρογραμμένο φεγγάρι
ως την καρδιά μου καρφώθηκες
έχεις θέση κρατώ σε να μένω
και να λιγώνομαι
απ’ την πολύ ομορφιά σου

σε ακούω μες την φυλακή μου που σιγανοψιθυρίζεις
ένα σκοπό από καθάριο κρύσταλλο, α μάγγισα
καρδιά μου και τι μελαχρινό σε αιχμαλώτισε πάθος
ματάκια σαν ηφαίστεια και πού να πάω να κρυφτώ
πριν με λαβώσουν;

Αναρτήθηκε από Stratis Parelis στις 22.1.18

***********

Η σελίδα του λογοτέχνη είναι:

Στρατής Παρέλης: http://stratisparelis.blogspot.gr/