Ψάχνοντας την Ψυχαρίδα...
Εδώ και τρεις βδομάδες κυκλοφόρησε το νέο βιβλίο του Νίκου
Ντακάκη, «Ψυχαρίδα», από τις εκδόσεις Λιβάνη.
Κινήθηκα γρήγορα να το παραγγείλω, πρώτον γιατί ο Νίκος
είναι παλιός ιντερνετικός φίλος, δεύτερον, γιατί μ’ αρέσει η γραφή του και
τρίτον, επειδή μου έλειψε κάποια χρόνια, ως παραμυθάς.
Απ’ το πρώτο του βιβλίο, την «Αδελφότητα των στεναγμών», τον
έλεγα Παραμυθά (γιατί το ‘χει αυτό, είναι ταλέντο και δεν χάνεται), το ίδιο λέω
και τώρα, με την Ψυχαρίδα του.
Το βιβλίο το παρέλαβα την προηγούμενη Τρίτη, το ίδιο βράδυ
δεν έβρισκα μολύβι για να σημειώνω και το άφησα!
Τετάρτη βράδυ, πάλι δεν έβρισκα, νευρίασα, με προκάλεσε κι
ένα κόκκινο στυλό, το πήρα μαζί μου, κι άρχισα επιτέλους, την ανάγνωση.
«Ας είναι και με κόκκινο!» είπα στους άντρες μου που δε μ’
αφήνουν να στεριώσω, τίποτα, «θα ταιριάζουν οι σημειώσεις μου με το εξώφυλλο!»
Η αλήθεια είναι πως ο τίτλος, η πεταλούδα, τα λόγια στο
οπισθόφυλλο, μ’ «έσφιγγαν» λίγο (γιατί έχω εμπειρίες πολλές από Ψυχαρίδες), το
«πάλαιψα» όμως!
Αρχίζω, προχωράω, προχωράω, προχωράω, ο παραμυθάς μου είχε
ρέντα, ξημέρωνε, δημιουργούσε απορίες, αγωνίες, μα, ούτε λόγος για πεταλούδες!
Και οι σελίδες, ατέλειωτες! Πού να βγουν σε μια νύχτα, όση
αγωνία κι αν έχεις, δεν βγαίνουν, ούτε μέχρι το επόμενο βράδυ!
Οπότε και εν ολίγοις, με παίδεψε και το παίδεψα αυτό το
βιβλίο!
Συνέπεσαν και κάποιες δύσκολες στιγμές για μένα, ότι
χειρότερο για μια Κατερίνα που είχε μάθει να αρχίζει και να τελειώνει ένα
βιβλίο, αυθημερόν, κι ας έπιανε και ώρες απ’ το επόμενο 24ωρο.
Εν ολίγοις, θέλω να πω, πως είναι το πρώτο και μοναδικό
βιβλίο, που ενώ άφησα στην μέση πολλές φορές, το ολοκλήρωσα! Δεν ξανάγινε!
Κι αυτό, όχι γιατί τα άλλα δεν ήταν καλά, αλλά γιατί με το
αύριο και το αύριο, παρέμειναν στις στοίβες.
Την Ψυχαρίδα δεν θα την άφηνα να μου ξεφύγει έτσι, όχι γιατί
είναι βιβλίο φίλου μου, αλλά επειδή ο συγγραφέας ήταν μάγκας, μου πρόσθετε
πλοκή, πόνο κι αδικία, ξεχνιόμουνα πως την έψαχνα, κι όταν το θυμόμουνα,
χαιρόμουνα και λιγάκι, γιατί αν πρωταγωνιστούσε πολύ, για μένα θα ήταν βαρύ και
δεν θα είχα τα κότσια να το διαβάσω σύντομα.
Ήδη και χωρίς αυτή, (απ’ την μέση και μετά), ήδη ο
παραμυθάς, το σκλήρηνε πολύ το παραμύθι!
Τα έδωσε «όλα για όλα», φτωχή η έκφραση. Έδωσε πολύ αίμα,
γι’ αυτό και το εξώφυλλο κοκκίνησε.
Θα τον έλεγα σκληρό συγγραφέα και παραμυθά, αν δεν ήξερα, εκ
γεννετείς, πως η ίδια η ζωή είναι πολύ σκληρή με μερικούς ανθρώπους. Όποιον και
να ρωτήσεις όμως, ακόμα κι αν δεν έχει ζήσει σκληράδες της ζωής, ο ίδιος, θα
έχει ακούσει απ’ αυτές.
Ε, αν είσαι συγγραφέας και παραμυθάς συγχρόνως, αν ενώσεις
αληθινές ιστορίες ανθρώπων, με κάποιες δικές σου και με (αν έχεις) πολλή
φαντασία, θα το γράψεις το μυθιστόρημα και δε θα ‘ναι και ντιπ μεγάλο, αν
μετρήσεις τις σελίδες! Τόμους θα μπορούσε να γράψει ο Ντακάκης και νομίζω πως
έχει πολλούς στα συρτάρια του και βογγάνε!
Ο κειμενογράφος μου βγάζει ορθογραφικά λάθη με κόκκινο,
ακόμα και στα ονόματα. Δοκίμασα όλα τα ι –ει-υ στην λέξη «σκλήρηνε», «δε!»
Λέει! «Λάθος!»
«Δε» κι εγώ, φυσικά, δε θα σκάσω και ναι, σημείωσα και με
κόκκινο στο βιβλίο, εξ ανάγκης!
Για να μην σας κουράσω άλλο (έχουμε χρόνο στο μέλλον, μωρό
είναι ακόμα το παιδί! Ημερών!), εύχομαι στον Νίκο, «ΚΑΛΟΤΑΞΙΔΟ» και «ΚΑΛΗ
ΕΠΙΤΥΧΙΑ»!
Να είναι γερός να γράφει, αλλά και να εκδίδει συχνότερα
(πολύ μας άργησε, ξέρω, αυτό είναι θέμα του εκδότη), ώστε να μην βιαζόμαστε να
τον διαβάσουμε, επειδή για μας είναι λάθος στιγμές και συγκυρίες!
Αν και το διάβασα γραμμή – γραμμή, (πάντα έτσι διαβάζω, δεν
υπάρχει λόγος να το κάνω αλλιώς), πολύ φοβάμαι ότι μου ξέφυγαν έννοιες και
στιγμές.
Δεν παίρνω όρκο, αλλά σε άλλη μου καλύτερη στιγμή, ίσως το
ξαναδιαβάσω πάλι απ’ την αρχή και θα ‘ναι το μόνο βιβλίο που ίσως το κάνω! Θα
δείξει.
Δεν το μπορώ, ούτε στα δικά μου, που επιβάλλονταν
διορθώσεις.
Αν ξέρεις το τέλος, νομίζω, χάνεις και το ταξίδι!
Οπότε, συμπέρασμα: εσείς διαβάστέ το σε χαλαρές σας στιγμές,
κι όχι από περιέργεια, αγωνία ή βιασύνη!
ΑΞΙΟΣ Νικόλα, έτσι κι αλλιώς, είτε στο πει ή όχι, η αφεντιά
μου, λίγο μετράει!
Το ‘χεις όμως το «κουσούρι», Φίλε μου, ακόμα κι αν το
κρύψεις, φαίνεται!
«Καλές νέες εμπνεύσεις! και σύντομα εκδιδόμενες»,
για να μη ξεχνιόμαστε!
Κατερίνα από το Βόλο
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου