Νίκος Ντακάκης: "Και έρχεσαι τώρα να μου ζητήσεις τι;"
"Γραπτή κουβέντα" με τον Νίκο Ντακάκη
Κ: Αγαπημένε μου φίλε, Νίκο Ντακάκη, νά ‘μαστε πάλι, σε
παλιά γνωστά κι αγαπημένα λημέρια… ιντερνετικά!
Πέρασαν χρόνια πολλά, από τότε, απ’ την «Αδελφότητα των
Στεναγμών», το πρώτο σου βιβλίο.
Θα έλεγα, από τότε, κι ακόμα, κι εμείς αναστενάζουμε… με
ποικίλους τρόπους.
…Κι ήρθες τώρα, με την «Ψυχαρίδα» σου, το νέο σου βιβλίο, να
μας πεις πολλά, που δεν τα λέω, φοβούμενη μη μαρτυρήσω πως ο Ήρωάς σου, είναι
αξιαγάπητος!...
…Μαζί με σένα, φυσικά!
Το ότι τον παίδεψες πολύ όμως, μεταξύ μας, τον παίδεψες!
Ν: Καλησπέρα, Κατερίνα.
Περίεργη, επίμονη, πιεστική, καλή μου φίλη.
Έχουν περάσει πράγματι αρκετά χρόνια από τότε
που τα είπαμε για πρώτη φορά. Από το ΄'Όπως τ΄όνειρο" και την
"Αδελφότητα των Στεναγμών" μέχρι σήμερα. Με άπειρους ενδιάμεσους σταθμούς. Με
απορίες, διευκρινίσεις,
συμβουλές, παραινέσεις, εκδηλώσεις ενθουσιασμού
από μέρους σου, που γκρέμιζαν μία μία τις γραμμές άμυνας που είχα
στήσει για λόγους αυτοπροστασίας και μόνο και με ανάγκαζαν να σου
ανοίγομαι όλο και πιο πολύ.
Σχόλιο Κ:
Και επιθετική που δεν φάνηκε πολύ, Νίκο μου! Η Ψυχαρίδα σου ήρθε στα
χέρια μου μέρες « ζόρικες» (αφορούσε και ψυχές… στα σχόλια μπορεί να εξηγήσω),
απ’ τη μια η αγωνία μου να μάθω (γιατί το ‘χεις αυτό το «κουσούρι»), απ’ την
άλλη η Ψυχαρίδα σου μ’ «έσκιαζε», και απ’ την άλλη – άλλη, οι σελίδες
ατέλειωτες, ο χρόνος μου μετρημένος, οι αντοχές μου σωματικές και ψυχικές, κάτω
του μηδενός, με «νευρίασες»! (Επιτυχία για το βιβλίο μεν, αλλά Κατερίνα
μπαρούτι!) Αν σ’ είχα «κολλητό» (όπως έχουν πολλοί συγγραφείς, θα σ’ έπαιρνα
τηλέφωνο, να σου πω: «πες μου την ουσία, κι άσε με να σε διαβάσω χαλαρά, γιατί
θα σε αδικήσω, άδικα, σαν τον Μπαμπά!» Δεν το ‘χω κάνει ποτέ μου, ξέροντας πως
δεν θα μου πεις, κιόλας, γιατί έτσι πετυχαίνουν
τα ειδικά τεστ, δοκιμάστηκες, ΠΕΤΥΧΕΣ!
ΠΕΡΑΣΤΕ, κύριε Νίκο Ντακάκη!
Η Ψυχαρίδα ήδη, ΚΥΚΛΟΦΟΡΕΙ!
Κ: …Μεταξύ μας (και δημοσίως, Αν θέλεις), υπήρξε στην ζωή
σου ένας τέτοιος απροσάρμοστος γεράκος; Αν ναι, θα τον κατέτασσες στους Αγίους,
εύκολα;
Ν: Και έρχεσαι τώρα να μου ζητήσεις τι;
Να σου αποκαλύψω αν ο Μπαμπάς ( ο κεντρικός ήρωας
του τελευταίου μου βιβλίου "Ψυχαρίδα") υπήρξε πράγματι και αν θα τον χαρακτήριζα Άγιο;
Σου το έχω πει και άλλες φορές, Κατερίνα. Τη
μαγιά, τους ήρωες μου, τη διαλέγω προσεκτικά μέσα από την κοινωνία και
φροντίζω να τη διατηρώ ανέπαφη. Με τα καλά και τα κακά του καθενός. Τα
μίση, τα πάθη, το φιλότιμο, τον χαρακτήρα γενικά, πλάθω τον μύθο
και ότι βγει. Ναι, υπήρξε ο Μπαμπάς. Ένας γεροντάκος αδύναμος,
φτωχοντυμένος, φτερό στον άνεμο, που έλεγες να, από στιγμή σε στιγμή θα πέσει κάτω
και θα γενεί ένας σωρός. Παράξενος, ακοινώνητος, νευρασθενικός,
που έβριζε τα θεία, φόβιζε τα παιδιά και κακομεταχειριζόταν τα ζώα του. Όχι,
δεν ήταν Άγιος ο Μπαμπάς. Είπαμε τώρα! Ταλαιπωρημένος και
βασανισμένος ναι, γνώριμη ίσως
μορφή ανάμεσα στις αγιογραφίες και τους ερημίτες,
αλλά όχι Άγιος.
Κ: Απ’ ότι κατάλαβα στην πορεία, «ουδεμία σχέση έχεις με τα
μεταφυσικά», λες! Πώς γίνεται τότε και έδωσες τόση Ψυχή σ’ ένα πολυσέλιδο
βιβλίο, ακόμα και στον τίτλο και στην εικόνα εξωφύλλου; Και στα δυο βιβλία σου,
(απ’ τον Λιβάνη), αλλά και στο «Όπως τ’ Όνειρο», μιλάς για όνειρα, ακόμα και
στην συνέντευξή σου, είπες ότι έχεις «προφητικά όνειρα»! Πώς γίνεται αυτά να τα
ξεχωρίζεις απ’ την μεταφυσική ή μήπως δεν είναι; Μήπως δεν πιστεύεις σε ότι δεν
σου έχει ακόμα συμβεί; (Ας πούμε, να ‘ρθει μια Ψυχαρίδα κοντά σου, όπως στο
βιβλίο!) Μιλάς πολύ για παρελθόν, για τους παλιούς, για έθιμα Κρήτης κ.λ.π.
Πιστεύεις πως, εν έτει 2018, ήταν λάθος τους όλες οι
προλήψεις;
Ν: Ναι. Δεν έχω καμμιά σχέση ούτε με την
παραψυχολογία ούτε με τα μεταφυσικά. Τα αγνοώ και με φοβίζουν κιόλας, αν
θέλεις. Όμως στο βιβλίο μου έδωσα ψυχή επειδή... έτσι μου βγήκε.
Η "Ψυχαρίδα", ο τίτλος, ήλθε από μόνος
του γιατί την πλέον κρίσιμη στιγμή φάνηκε εκείνο το παράξενο, σταχτί,
έντομο, που έδωσε την κατάλληλη ώθηση, Το εξώφυλλο το επέλεξε ο
εκδοτικός οίκος.
Έχω ακούσει για προφητικά όνειρα. Έχω δει, αλλά
μέχρι εκεί.
Αναφέρομαι πολύ συχνά στο παρελθόν. Στα ήθη,τα
έθιμα, τους μύθους, τα μεστά λόγια των γερόντων, διπλό και τριπλό
απόσταγμα σοφίας, που καλό είναι να μην τα υποτιμούμε.
Κ: Τι είναι για σένα «Σημάδι;»
Ν: Τι είναι για μένα σημάδι; Χμ... τώρα μου
βάζεις δύσκολα, αλλά θα μπορούσα να σου απαντήσω πως από ένα άσχετο φαινομενικά
όνειρο, ένα όραμα, κάτι απροσδιόριστο τέλος πάντων, μπορεί να αρχίσει να
ξετυλίγεται το κουβάρι
η να είναι η απαρχή απρόβλεπτων εξελίξεων.
Την μοίρα μας την γράφουμε εμείς;
Ν: Μοίρα.
Ο Μπαμπάς λέει πως: Τρίτη γεννιέται ο φρόνιμος, Τετάρτη
αντρειωμένος, Πέμπτη το κακορίζικο, Παρασκευή ο
ξένος, Σάβατο ο πολύχρονος,την Κυριακή ο πλούσιος και τη Δευτέρα
ο μερακλής. Λέει επίσης πως σαν γεννηθεί το μωρό, την τρίτη μέρα
τα μεσάνυκτα, έρχονται
οι Μοίρες και το μοιρώνουν. Καλό, κακό, ότι του
τάξουν, εκείνο είναι. Αυτά λέει ο Μπαμπάς, ένας βαθιά
φιλοσοφημένος, αλλά αγράμματος άνθρωπος. Και θα ήταν κρίμα να τα ρίξουμε όλα
στη μοίρα. Όμως, Κατερίνα
μου, άνοιξες μεγάλο κεφάλαιο που δεν κλείνει
τόσο εύκολα.
ΣΧ. Κ: Να θυμηθείτε στην δεύτερη έκδοση να συμπληρώσετε την
Κυριακή και την Δευτέρα!!! Πες τον Λιβάνη, εύκολο είναι!
Τα νέα κεφάλαια που ανοίγουν, Νίκο μου, ξέρεις εσύ! Επόμενα
βιβλία!
Κ: Για να μη σε κουράσω με κοκκινάδια που έχω κάνει στο
βιβλίο σου και αφορούν άγνωστες λέξεις για μένα, κ.λ.π. μία ερώτηση που είναι
και φράση του βιβλίου σου, σελ. 232: «Έχουν σκαρτέψει τα υλικά, οπότε πώς να
σου βγει σωστό το αποτέλεσμα;» Έχουν, Νικόλα; (κι αναφέρομαι γενικώς, στην
Τέχνη!)
Ν: Τα υλικά έχουν σκαρτέψει από καιρό, Κατερίνα. Και
κυριολεκτικά και μεταφορικά. Δυστυχώς διανύουμε περίοδο μεγάλης,
αν όχι μέγιστης, παρακμής.
Κ: Άλλες δυο! (Πιέζομαι να είμαι σύντομη, μη σε χασομερίσω.
Θα μπορούσαμε να τα πούμε τηλεφωνικά, αλλά πες, πως «διαφημίζω» στα μέρη μου το
βιβλίο σου… βάση «δυνάμεων»….)
Είσαι πολυλογάς, εξ ού και Παραμυθάς! Απορώ, αν η Ποίηση σε
«στρίμωξε» ποτέ;
Αν πεις ναι, θέλω κι απόδειξη! Αλλιώς, δε σε πιστεύω!
Ν: Με λες πολυλογά και παραμυθά. Δεν ξέρω αν βγαίνει
από τα βιβλία μου αυτό, αλλά γενικά θεωρώ πως είμαι συγκρατημένος.
Σύντομα τηλεφωνήματα, κοφτές απαντήσεις, μικρές και όχι
μακροσκελείς αναλύσεις.
Ποίηση; Μου αρέσει αλλά της ξεφεύγω. Μου αρκούν
οι μαντινάδες και αυτές χάριν παιδιάς.
Σχ. Κ: Κοντά είσαι Νίκο μου, ΝΟΜΙΖΕΙΣ πως της
ξέφυγες… Νομίζεις!
Αφού βγαίνει η μαντινάδα και 500 σελίδες, συν
βάλε, ΤΙ ΜΟΥ ΛΕΣ, ΤΩΡΑ!
Κ: Με το χέρι στην καρδιά. Σ’ αρέσει να γράφεις ή να
αφηγείσαι; Σ’ αρέσει δηλαδή, αυτή η εκτόνωση στο χαρτί, αντιγραφή,
δακτυλογράφηση, εκτύπωση, διόρθωμα, κ.λ.π. δύσκολα να εξελιχθεί σ’ ένα βιβλίο,
κι αν θα κυκλοφορήσει και πότε ή να τα πεις στην ώρα τους, σε μια κασέτα, κι ας
«δουλέψουν» οι αρμόδιοι παρακάτω; (όσον αφορά το βιβλίο, γιατί υπάρχουν και τα
ακουστικά cd!)
Να στο πω, αλλιώς; Θα μ’ άρεσε αντί μουσικής, να βάλω ν’
ακούσω τον Ντακάκη, σ’ ένα παραμύθι για μεγάλους! Εσένα, πόσο;
Πόσο υπέρ είσαι, ως Νίκος Ντακάκης και ως Παραμυθάς, (απεδεδειγμένο),
στην μόδα της εποχής μας 500 σελίδες ένα βιβλίο! Γιατί; Δεν θα μπορούσαν να
γίνουν δυο; Ανάγκη του συγγραφέα, μήπως; Τι κάνει βαρύ ένα βιβλίο; Το ειδικό
βάρος του ή τα λεγόμενά του;
Ν: Εδώ γυρίζουμε πίσω, Στα περί πολυλογά κλπ. Μου
αρέσει να γράφω, Κατερίνα. Όλη αυτή η μαγεία. Χαρτί, υπαγόρευση,
εκτύπωση, διόρθωση. Όσο για κασέτα... Ποτέ μου δεν το σκέφτηκα, δεν το κατέχω, τι να σου πω!
Στο βιβλίο σίγουρα δεν μετρά το μέγεθος. Τώρα αν
θα μπορούσε να σπάσει στα δύο; Μάλλον δεν γίνεται. Πρέπει να κλείσει ο
κύκλος, να ολοκληρωθεί η ιστορία, σε ένα και μόνο έργο. Και βέβαια τα
λεγόμενα η μάλλον τα
γραφόμενα, έχουν σημασία.
Σχ. Κ: Ήξερα ότι είσαι «χαρτιάς»!!! Έτσι, το ρώτησα…
Την κασέτα την έγραψα για να δώσω ιδέες σε εκδοτικούς
οίκους, για να φροντίσουν γι’ αυτούς που δεν έχουν χρόνο, μάτια, αλλά έχουν
αυτιά ανοιχτά, ενώ τρέχουν, δουλεύουν κ.λ.π. Γιατί το παραμύθι, δεν απέχει και
πολύ απ’ την μουσική, νομίζω!
Κ: Να! Γι’ αυτό δε σε ξαναπήρα τηλέφωνο, Νίκο!
Αν ανοίξουμε κουβέντα εμείς οι δυο, δύσκολα θα την
κλείσουμε!
Σου εύχομαι ΟΛΟΨΥΧΑ, να είσαι γερός κι ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΟΣ!
Εύχομαι ΟΛΟΨΥΧΑ το βιβλίο σου, να φτάσει στα πέρατα του
κόσμου και να σου δώσει χαρές και δικαιώσεις!
Εύχομαι ότι ΚΑΛΥΤΕΡΟ για σένα, γενικώς!
Το στέλνω προχείρως. Αναλόγως τι επιθυμείς και πως, και εάν θα
πράξουμε!
Φιλιά πολλά στην οικογένειά σου, να σε χαίρεται και μαζί
τους κι εμείς!
Κατερίνα, μένει Βόλο, αλλά
είναι Πηλιορείτισσα!
Μη μπερδευόμαστε!
Ν: Κατερίνα και πάλι ευχαριστώ.
ΥΓ
Είδες τι έκανες; Με παρέσυρες, ξεχάστηκα και θα
με λες πάλι πολυλογά.
Καληνύκτα.
ΣΧ. Κ: Γραπτώς, δεν θα το κουράσουμε άλλο, μη γράψουμε και
βιβλίο! Ικανή, είμαι!
Σέβομαι απόλυτα τον χρόνο σου, Νίκο μου, «ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ» από
μεγάλο «βάθος», γι’ αυτή την τιμή!
Δεν θα την ξεχάσω εύκολα!
Φιλιά και Καλημέρα μας! 31 Γενάρη! Πρωί… πολύ πρωί …
